De Gids. Jaargang 162

[p. 881]

Wiel Kusters
Interview

Vroeg in het jaar,
rond het midden van maart,
zat er een merelnest
in de wijnstok
bij het raam.

Toen de jonge merels
de tuin in waren
gefladderd,
besloot ik
het nest
weg te halen.

U werkt wel eens in de tuin?

Ik wilde voorkomen
dat er nog een keer
eieren werden gelegd.

Een nest in de tuin
betekent huisarrest
voor de katten,

onverdiend.

Toen de avond viel
haalde ik het nest
steels
tussen de ranken vandaan.

[p. 882]

 

Het zat een beetje vast-

 

geplakt, ik voelde mij zeer

 

gewelddadig

 

toen ik het

 

lostrok.

 

 

 

En toen?

 

 

 

Ik legde het

 

in een doos

 

met oud papier.

 

 

 

De volgende dag

 

waren de oude merels

 

aan een nieuw nest begonnen,

 

in de clematis.

 

 

 

Daar kon ik niet tegenop.

 

 

 

Ik haalde het oude nestje

 

tevoorschijn en plantte het terug

 

in de wijnstok.

 

 

 

Of op mijn been klimop beklijft?

 

Of het gewone in mij woont?

 

Zolang geen woord zich op mij schrijft

 

heeft mijn dood zich niet geloond.

 

 

 

Helpt u wel eens met de afwas?

 

 

 

Ik deed mijn horloge af.

 

Het aanrecht was nat.

 

Daarom legde ik mijn horloge

 

op het lege bord

 

dat daar stond,

 

het was een angst-

 

aanjagend

 

gezicht.

[p. 883]

 

Diepte aan het oppervlak.

 

IJs, een dunne laag.

 

De suggestie van een wak.

 

De lichtval op een waag.

 

 

 

Hoezo?

 

 

 

Ik heb een keer

 

het licht beledigd.

 

 

 

Ik zag een wit vlekje

 

op de blauwe badkamermat.

 

Het leek wel poeder.

 

Even wreef ik erover

 

met een punt van de schoen.

 

 

 

Het was zonlicht, een kleine

 

spiegeling.

 

 

 

Ik schaamde mij voor het gebaar

 

van mijn voet.

 

 

 

Als dichter door de zon beëdigd,

 

om waar te spreken wat ik kan,

 

is schaduwschrijven mij niet vreemd.

 

De vrucht wordt door haar pit gestenigd,

 

betekenis door klank geclaimd.

 

 

 

Misschien nog eens terug naar de tuin?

 

 

 

In het grasveld stond

 

een wilde kersenboom.

 

 

 

Hij had de Japanse kers

 

die op zijn prille stam

 

geent was geweest

 

ruimschoots overleefd.

 

 

 

Ik gunde hem dat, wilde

 

hem niet verstoten.

[p. 884]

 

Maar zijn kruin ving te veel zonlicht.

 

Daarvan wilde hij groeien.

 

Hij gaf het ons niet terug.

 

Hij moest worden gerooid.

 

 

 

De man die hem uit de grond haalde,

 

die hem zijn lengte gaf,

 

zei dat hij in de grond

 

met zijn scherpe schop

 

het hart van de boom

 

moest raken.

 

 

 

De tuin was later

 

heel erg leeg.

 

 

 

De zon bleef waar ze was,

 

achter de wolken.

 

 

 

Aan het gras kon je zien

 

dat er een gat was geweest,

 

ook al waren de zoden

 

teruggelegd op de wond.

 

 

 

Van tweeën een, van een tot geen.

 

Zie de veelheid van een steen,

 

in stukken sla ik hem uiteen,

 

geeneen kan maken dat ik ween.

 

 

 

Voorjaarsmelancholie?

 

 

 

Ik moest een grafje graven

 

voor een kat, het was

 

 

 

zwaar werk, de grond

 

zat vol met stenen,

 

 

 

zweetdruppels vielen

 

in het gat. Het grafje

 

 

 

werd steeds smaller,

 

hoe dieper ik kwam.

[p. 885]

 

Als een tekstblok,

 

met de hand geschreven.

 

 

 

Een trechter is te veel gezegd.

 

Ze kon er languit in terecht.

 

 

 

Ze voedt de bloemen die ze kreeg

 

van onderop.

 

 

 

Zulke dingen gaan dan door u heen?

 

 

 

Wij hebben lengte,

 

geen hoogte.

 

 

 

De Mount Everest is niet lang,

 

maar hoog.

 

 

 

Dat mensen lang zijn,

 

loopt vooruit

 

op hun dood,

 

 

 

op hun dode

 

meetbare

 

liggen.

 

 

 

In memoriam uw moeder?

 

 

 

Het einde lag haar al voor ogen,

 

het stond niet op mijn weg, te gaan

 

naar waar haar geest werd heengebogen.

 

Laat staan of ik dat wist, laat staan.

 

 

 

Heeft u kinderen?

 

 

 

Ik word wel honderd jaar,

 

zei T van tien,

 

 

 

want ik word heel lang

 

en als je heel lang bent

 

duurt het ook lang

 

voor het gezakt is.

[p. 886]

 

Daar zit iets in.

 

 

 

Er gaat iets door ons heen

 

als zand en licht en taal.

 

 

 

Leven, sterven, liefst iets meer.

 

Tenminste ons verhaal.