lotgevallen van een miniatuur.
Voor Nelsons laatste zeereis gaf Emma hem een miniatuur waarin zij naakt op een divan ligt. Hij droeg het in de rechtermouw van zijn jas, waar hij een arm mist en haar liefde de leegte vulde. Nu hoog boven Trafalgar Square smacht Nelson van verlangen de verbeelding van zijn liefde te kunnen aanschouwen. Onder hem krioelt een menigte die de admiraal met zijn verbeelding zodanig hoopt te beïnvloeden dat hij zijn Emma weer zal zien. Daar is de grijs geschminkte kunstenaar, die de menigte stil doet staan door zijn emoties te verbeelden: overgave, ontzag, extase, geluk, en andere houdingen. Onder het publiek bevindt zich een vrouw die beseft dat net als hier op Trafalgar Square ook Emma eens met haar emotionele houdingen de mensen rondom Nelson versteld deed staan. Zij geeft de kunstenaar 20 pond ‘van Emma’. In een café om de hoek hoort een Nederlander van een man van monumentenzorg over een portret van Emma gebeeldhouwd op Nelsons rechtermouw. In het Maritiem Museum, waar relikwieën van Nelson in de vitrines liggen, vindt hij de plek waar eens de liefde een leegte vulde, maar de miniatuur zelf vindt hij niet. Deze belandt na twee eeuwen van omzwervingen bij de achter-achter-achterkleindochter van Horatia, het onechte kind van Nelson en Emma, die besluit het etui met miniatuur voorgoed te verbergen boven in het monument dat zij opricht in Calais, waar Emma eenzaam en berooid gestorven is.
In veertien hoofdstukken vertellen Herman Frankes personages zelf hun verhaal. De wisseling van taal, tijd, ritme en ruimte maken De Verbeelding een rijke roman. De zoektocht naar de miniatuur zorgt voor een meeslepende spanning zodat dit dikke boek toch verrassend snel leest. Ligt Herman Franke nu naakt op tafel?
Voordat de miniatuur van de mooiste vrouw ter wereld boven in het fallische monument haar laatste rustplaats vindt, vernemen wij de treurige balans van het liefdesleven van Nelson de admiraal, Louis de suppoost, Rogier de Nederlander, Keith de verslaafde, Tom de monumentenverzorger en Forster de buschauffeur. Mannen die de ‘kleine dood sterven’ in armen van overspelige vrouwen. Mannen, ‘wij zijn niet het sterke maar het treurige geslacht’, op zoek naar de naam van hun vader en het enige wat zij te horen krijgen: ‘Dat kan ik je niet vertellen, lieverd.’ Ook vrouwelijke liefdesbaby's zijn wanhopig over hun identiteit. Nelsons dochter Horatia vraagt zich vertwijfeld af wie haar moeder is, de vrouw van Nelson of diens minnares Emma. Victoria werpt zich voor de dubbeldekker van Forster als zij haar moeder tegen een minnaar hoort zeggen: ‘Nee, ze weet het echt niet, ze vindt zelfs dat ze op hem lijkt.’ Fatima weet niet van wie Nelson haar kocht als slavin voor Emma, net zomin als de moderne Fatima die door adoptieouders werd opgehaald uit Afrika. Beide vrouwen eindigen in een gekkenhuis.
Ongetwijfeld verbeelden de spelers de dromen en nachtmerries van hun auteur. Romney schildert Emma door het oog van de liefde terwijl hij met weemoed denkt aan zijn leven als kunstenaar. ‘Getrouwde kunstenaars waren geen echte kunstenaars. Ze moesten groots en meeslepend willen leven. Maar als het er bij hem op aankwam won zijn moraal het altijd van zijn hartstocht. Nu is het te laat. Een zuur gevoel van spijt speelt op in zijn maag.’
In De Verbeelding speelt iemand de rol van Hitchcock die als regisseur toch ook zijn gezicht wilde laten zien, zij het in een bijrolletje. Het is Louis, suppoost van het Centre Pompidou, die een affaire heeft met Manou, ‘mama, mama, lieve, lieve, God’. Zij ontdekt dat zij, zonder het te weten, zich heeft laten portretteren als Emma door een schilder die plagiaat pleegt. In relatie tot Manou speelt Louis een actieve en geloofwaardige rol, maar hij keert terug als toeschouwer in het laatste hoofdstuk waarin de achter-achter-achterkleindochter van Horatia de miniatuur verbergt in het monument in Calais. Nu is Louis slechts oppasser, hij zit niet echt in het stuk, en helaas wordt dit laatste schouwspel een afknapper.
Auteursrechtelijk beschermd