De Gids. Jaargang 162

[p. 337]

Dirk van Weelden
Ibiza

Het sjaaltje om haar hals had de kleuren van het reisbureau. Ook haar mantelpak was tomaatrood, hier en daar afgezet met zonnige gele biezen. Elegant was het allemaal niet, maar het deed aan stewardessen denken, opdat een klant het gevoel kreeg dat zijn vakantie hier aan de balie al was begonnen.

‘Hier heb ik het. Van der Laar. Vanaf 21 juli. Twee weken in hotel Figueretas. Ibiza-stad. Met een charter van Martinair. Wat wilde u nu precies weten?’

Matthieu zuchtte. Hij keek naar het rode kartonnen mapje dat Marijke den Bakker had ingekeken en breed glimlachend op haar bureau legde.

‘Heel veel. Maar eerst wil ik iets regelen. Volgens jullie folder kijkt het hotel uit op een soort pleintje of tuin. Nou ga ik ervan uit dat niet alle kamers aan die binnenplaats liggen. Ik wil alvast regelen dat de mijne daar wel op uitkijkt.’

Marijke keek nog eens in de map en schudde haar hoofd. Matthieu zag nu pas hoeveel haarlak er aan dit dunne geblondeerde kapsel te pas was gekomen.

‘De kamer is al gereserveerd. We hebben de bevestiging al binnen.’

‘Je luistert niet, schat. Ik wil zekerheid dat ik niet aan de achterkant zit en uitkijk op een parkeerplaats voor vuilniswagens.’

‘Ik versta u heel goed, meneer Van der Laar. Maar welke kamer u precies krijgt, dat bepaalt de hotelhouder. Dat moet u ter plekke met hem bespreken. Ik heb geen idee hoeveel kamers er precies aan de binnenplaats liggen en hoeveel niet.’

Matthieus vingers friemelden koortsachtig aan de sleutelbos in de zak van zijn jack. Hij moest oppassen dat zijn stem niet oversloeg. Zijn stem was al hoog en wekte snel de indruk opgewonden te zijn. Maar als hij zich ergerde kwam er uit zijn keel een geluid dat anderen driftig of hysterisch noemden.

‘Eh, Marijke, ik heb een krankzinnig druk leven. Ik werk een heel

[p. 338]

[p. 339]

jaar van 's ochtends vroeg tot laat in de avond. Ik doe niets anders dan met allerlei quasi-gewichtige mannetjes en vrouwtjes dingen regelen. Afspreken. Vastleggen. Dat is mijn werk. Op vakantie wil ik niet werken. Dat is het hele idee van vakantie, toch? Ik betaal jullie om mijn vakantie te regelen. Als je geen plattegrond hebt van het hotel, dan kun je toch met die hotelhouder bellen en Van der Laar inplannen voor een kamer aan de voorkant? Het is verdomme januari. Zo'n kunst is het toch niet om een garantie los te peuteren van die José of Julio.’

Marijke keek schichtig om zich heen en kwam naar voren. Was hij toch nog zijn stem vergeten. Een paar meter verderop stond een jong stel een reis te boeken naar Thailand. Leren jassen. Hij kaalgeschoren. Zij weelderig gepermanent, een royaal push-up décolleté waarin een dikke doublé ketting. Marijke fluisterde bijna.

‘Bij arrangementen in deze prijsklasse kunnen we daaraan niet beginnen. De meeste mensen vinden het juist leuk om in deze eenvoudige hotelletjes zelf iets te...’

‘Hoor eens, ik ben de meeste mensen niet. Wees maar blij dat ik zeldzaam ben. Voor mijn part ben ik uniek. Een uitstekende reden om dit bij wijze van uitzondering even voor mij te regelen.’

‘Ja zeg, als u gaat schreeuwen.’

Matthieu sloot de ogen en telde tot tien. Vannacht had hij de noodzakelijke vier uur ononderbroken slaap niet gehad. Eerst de nachtvucht uit Stockholm, toen een uurtje plat, vervolgens de autorit naar Antwerpen. Om acht uur aan het ontbijt met de sluwe Franse sales-types van een elektronicabedrijf. 's Middags op kantoor in Rotterdam en nu op de nipper terug in Utrecht om voor sluitingstijd bij het reisbureau te zijn. Hij verschoof zijn voeten en stootte zijn zware aktenkoffer om. Het gaf een doffe klap op de natuurstenen vloer. Iedereen keek naar hem.

‘Nou, geef me dan het telefoonnummer van het hotel maar, dan regel ik het zelf wel. Verder wil ik weten of ik 's ochtends koffie op de kamer kan krijgen.’

Marijke den Bakker was verbouwereerd. Ze knipperde met haar bolle groene ogen.

‘Ik, eh, geloof niet dat er roomservice in Figueretas is. En dat telefoonnummer van het hotel, ik weet niet of ik u dat zomaar kan geven. Dat moet ik navragen.’

Matthieu praatte nu tussen zijn op elkaar geklemde tanden door.

‘Wat weet je eigenlijk wel? Die huurkluisjes bij de receptie bijvoorbeeld, die jullie in de folder vermelden, wat voor sleutels hebben die? Zit daar zo'n knots hout aan of alleen een labeltje? Kijk, dat

[p. 340]

wil ik weten. Ik heb een hekel aan tassen en moet zoiets in mijn broekzak kunnen stoppen. Maar als ik met zo'n halve boomstronk in mijn hand over Ibiza moet wandelen, heb ik niks aan zo'n kluisje. Dat betekent dan wel dat ik waardevolle dingen ergens anders moet onderbrengen of thuislaat. Begrijp je het een beetje?’

Marijke liet de hoek van de kartonnen map langs haar lange gelakte nagel klakken.

‘Het zijn toch kleinigheden. Ik begrijp niet wat het uitmaakt.’

‘Je hoeft het ook niet te begrijpen om het voor mij uit te zoeken. En wat het uitmaakt? Stel je voor, ik bestel een tong en de ober komt met een zalm aanzetten en hij zegt ach, wat maakt het uit; het is ook een vis. Hè? Straks zeg je nog dat ik net zo goed naar de Zwarte Zee kan gaan. Daar is ook strand, ook zon. Daar heb je ook onverstaanbare uitbaters en Monopoly-geld en gestoofd varkensvlees op de kaart en zoete rode wijn uit tien-literflessen. Maar als het toch niet uitmaakt, waarom mag ik dan niet een kamer in hotel Figueretas, aan dat binnenplaatsje. Liefst de deur links van het bed. Met een kopje koffie 's ochtends en een normale sleutel voor de huurkluis, zonder ijzeren bal of blok hout.’

Op Marijkes duchtig geharste bovenlip stonden nu kleine heldere zweetdruppels. Haar ogen dwarrelden zenuwachtig over haar bureau.

‘U bent onredelijk.’

Matthieu keek haar woedend aan. Hij fixeerde haar enigszins knobbelige neus, alsof hij het ding kwalijk nam dat het vastzat aan iemand die hem een reis verkocht. Het bleef stil, met als gevolg dat Marijke geschrokken opkeek en hem pal in het gezicht staarde.

‘Ik vraag service. Al die tijd die je nu aan mij besteedt was misschien voldoende geweest om het allemaal te regelen. Is dat geen redelijke overweging?’

Marijke gaf het op. Ze liet zich in haar bureaustoel vallen alsof ze thuis voor de Postcodeloterij op de bank plofte. Ook haar kantoor-abn vertoonde rafels. Een zweem Utrechts dialect piepte erdoorheen.

‘Meneer Van der Laar, misschien moest u er maar van afzien. U doet uzelf geen plezier met deze vakantie. En ons zeker niet. U hebt een annuleringsverzekering.’

‘Nou ja! Ik heb alles geboekt en betaald. Zelfs de vlucht is al afgeschreven. Ik ga! Ik betaal jullie toch niet om mij mijn vakantie te laten ontraden? Wat krijgen we nou?!’

Die avond zat hij in bed, de Antwerpse contracten op schoot. Zijn

[p. 341]

geliefde, Walter, stond in badjas voor het raam van het peperdure appartement op tien hoog, dat waarschijnlijk de reden was dat hij dit jaar zo'n goedkope kutvakantie moest boeken. Walter keek naar buiten en stond neuriënd zijn tanden te stoken.

Matthieu deed zijn leesbril af en smeet de stapel papieren opzij.

‘Als ze me nu een lijstje hadden gegeven van redelijke restaurants op die wandelboulevard. Dan kan ik alvast kijken wat ik eten wil. Of waar ik een scooter kan huren.’

Walter draaide zich om en liep grijnzend op het bed af. Hij spreidde de armen in een operatesk gebaar.

‘Lieve Mat, wat dacht je van een heel klein beetje improviseren? Go with the flow. Er kan niets misgaan. Miljoenen zijn je voorgegaan daar op Ibiza.’

Matthieu stapte uit bed, trok de stof van de te strakke pyjamabroek tussen zijn billen vandaan en beende driftig naar de kamer. Hij schonk een glas whisky in.

Walter liep hem achterna.

‘Daar heb je morgen spijt van, van die borrel. Je kunt beter gaan slapen. Ben je al in bad geweest?’

Matthieu zette iets te hard zijn tumbler neer op het dressoir, een robuust geval, smaakvol ineen getimmerd van authentiek sloophout.

‘Improviseren? Mijn hele leven improviseer ik. Dag in dag uit moet ik opletten en inspelen op de stommiteiten van anderen, hun spervuur aan loze informatie, hun stiekeme belangetjes. En dan al die toevallige omstandigheden! Geen dag is hetzelfde. Geen weekend dat ik niet in alle vroegte of diep in de nacht gebeld word om... ja, te improviseren! Ik wil een vakantie die van begin tot eind een volautomatische routine is. Iets dat ik bewusteloos kan ondergaan vanaf de slurf op Schiphol tot het opstijgen in Ibiza. Als ik wilde improviseren, Walter, dan boekte ik wel een survivaltocht over Borneo of een wandelvakantie door de Himalaya.’

Walter schonk zichzelf wat mineraalwater in. Hij nam een slok om zijn neiging te lachen aan het oog te onttrekken.

‘Ja, dat begrijp ik. Maar op hoge poten uitsluitsel vragen over de sleutelkluisjes van het hotel waar je over een half jaar bent, dat is toch...’

Verder kwam hij niet.

‘Heb jij aan Leni en Moniek naar hun vakantiefoto's gevraagd? Die zaten in dat hotel honderd meter verderop, Ibiza Playa. Ze kunnen ons allerlei nuttige tips geven. Ik wil meteen weten waar we de eerste dagen eten, waar ik mijn kranten koop, waar ik mijn aanste-

[p. 342]

ker kan laten vullen. Zo snel mogelijk een routine opbouwen, daar gaat het om. Anders gaat er zo een week mee heen. De helft van de vakantie, hin! Aan gevraag en geslenter en teleurstellingen. God, wat haat ik dat!’

Walter zette zijn glas neer, pakte neuriënd een architectuurtijdschrift van tafel en liep de slaapkamer in. Even later zweefde de stem van Whitney Houston door het huis. Matthieu keek naar het lint van autolampen dat in de donkere verte tegenover het flatgebouw voorbijtrok.

Staand in de deuropening zei hij Walters naam.

‘Ja?’ Zonder op te kijken uit de architectuur.

‘Je lacht me uit. Je vindt me belachelijk dat ik moeite doe om straks twee weken nergens aan te hoeven denken. Daar is vakantie toch voor?’

‘Mat, kom eens bij me zitten.’

Dat deed hij, plotseling zo mak als een lammetje. Hij zat op de rand van het bed, de whisky hield hij met twee handen tussen zijn knieën. Walter streelde zijn gezicht.

‘Ja, ik moet lachen. Maar ik lach je niet uit. Je bent moe, je werkt te hard en nu ben je zo over je toeren dat je het verkeerd aanpakt met die vakantie. Laat het nou allemaal gebeuren. Ibiza is een volmaakt cliché. Alles is er precies zoals je het verwacht. Dat is het bestaansrecht van zulke plekken. Iedereen gaat er fluitend en zorgeloos heen en komt bruin, blut en fluitend weer terug. Als je je er te druk over maakt, valt het alleen maar tegen. Echt, geloof me.’

Matthieu ergerde zich aan de strelende hand en duwde hem weg.

‘Nou, als je de fólders gelooft. Maar je weet net zo goed als ik dat de helft van de hotels boven op een discotheek staan, zodat je niet slaapt. Dat zeven van de tien restaurants hondenvoer serveren. Dat de douche zelden werkt. Dat de whisky er voor de helft uit industriële alcohol met caramel bestaat, dat... Waarom moet ik improviseren? Waarom Marijke den Bakker niet? Dat ze een manier verzint om voor mij het een en ander te regelen en informatie in te zamelen. Waarom moet ik daar de helft van mijn vakantie aan besteden?’

Walter zuchtte.

‘Vorig jaar was je heel wat zorgelozer. En veel verschil zal er wel niet bestaan tussen Tenerife en Ibiza. Toen hebben we toch een prima tijd gehad?’

‘Toen zaten we in het huis van George en John! We zijn nooit naar een verkeerd restaurant gegaan. De bakker hing iedere ochtend verse broodjes aan de deurknop. De buren deden de was. Ze namen ons mee naar precies de juiste hippe tapasbar op het juiste moment

[p. 343]

van de avond. Ze wisten van alle leuke feestjes en van iedere club kenden ze de dj's. Hebben we hoeven zoeken naar een verlaten strandje om naakt te kunnen zonnen? Moet je je voorstellen hoe vreselijk het is om dat te moeten doen.’

Walter legde zijn armen om Matthieus hals.

‘Kijk me aan. Heb ik zin om met jou op vakantie te gaan, zoals je nu bent? Wat denk je?’

‘Ik zie dat jij me ook al tegenwerkt bij het plannen van de vakantie. Ik wil dat je nu Moniek belt en een afspraak maakt om haar en Leni uit te horen over Ibiza.’

Walter maakte zijn armen los en streek wanhopig met beide handen door zijn halflange haar.

‘Het is half twee, Mat. Dat kan niet.’

‘Je belt nu op, lamzak!’

Walter pakte hem het glas whisky af. Hij stond op en trok Matthieu overeind.

‘Ga slapen. Morgen is er weer een dag.’

Hij zei het zacht en Matthieu bleef verbaasd staan.

‘Je laat me barsten. Je wilt me niet eens helpen.’

Verontwaardigd klonk het niet. Sip en vermoeid.

Toen ging de telefoon.

‘Hallo? Ja. Nog niet nee. De Thomson-contracten? Nee, daar heb ik godverdomme nog geen tijd voor gehad nee!’