(bijna net zo oud als het museum zelf) met daarop aangegeven de tocht van De Saussure naar de top. In de achttiende eeuw verdreef nieuwsgierigheid de angst voor de overweldigende natuur. Meten is weten. De mens werd meester van hemel en aarde en hoefde zich niet meer door zo'n berg af te laten schrikken.
Hoe is het op grote hoogte, hoe is de luchtdruk, hoe voelt de zwaartekracht, hoe reageert het menselijk lichaam op een langdurige inspanning? Er viel van alles te meten en te onderzoeken in het gebergte. En er was geen berg hoger dan de Mont Blanc. Er leek ook geen berg toegankelijker dan de witte reus. De flanken leken glooiend en herbergzaam, maar het kon er behoorlijk spoken. De gletsjers waren bepaald geen glijbanen van ijs. De bevolking uit de Val Montjoie en het dal van Chamonix wist wel beter. Waren ze verrast door de groeiende belangstelling voor de berg als uitdaging, als studieobject? Waarschijnlijk wel.
Dokter Michel Paccard en boerenzoon Jacques Balmat waren de eersten die de top bereikten. Ze hadden zich zo goed mogelijk uitgerust voor de lange klim met warme mantels, sneeuwschoenen en stokken. Paccard droeg een levensgrote barometer. Dat was een heel gezeul, maar voor de wetenschap heeft men wat over. Die twee heren zijn de geschiedenis ingegaan als de Hillary en Tensing van hun tijd, hoewel het eigenlijk omgekeerd is: het verhaal van de beklimming van de Everest was de twintigste-eeuwse versie van een achttiende eeuws succes. De Franse dokter en de Nieuw-Zeelander kregen als het ware automatisch de lauweren, terwijl de boer en de sjerpa als een soort koelies werden gezien. Fout natuurlijk. Zowel Tensing als Balmat waren de mannen uit de streek, die de berg op hun duimpje kenden. Hoogstwaarschijnlijk is de beklimming voor het leeuwendeel hun verdienste.
De verovering van de Mont Blanc sprak tot de verbeelding. Het bergtoerisme kwam op gang. De natuur werd onderworpen aan proeven en tegelijkertijd werd ze het voorwerp van een romantische verering. Met de bergen kon je alle kanten op. Byron liet zich naar Chamonix vervoeren om daar hevige emoties te beleven in het zicht van woeste rotswanden. De Saussure was de volgende geleerde die de berg bedwong. En die tocht is vastgelegd in een maquette. Minutieus is het massief gevormd uit een soort papier-maché. Met een inmiddels nauwelijks zichtbaar stippellijntje wordt de weg van De Saussure gevolgd. De maquettebouwer is er steenrijk van geworden, want ieder genootschap wilde wel zo'n ding hebben om te demonstreren hoe geweldig de mens is, en wat de wetenschap vermag. De gletsjers lijken dichter bij het dal dan nu, alsof ze zich in de afgelopen
Auteursrechtelijk beschermd
