De Gids. Jaargang 160

[p. 539]

H.H. Ter balkt
Drie gedichten

Aan de infrastructuren

‘Hier wordt het gevaarlijk. Hier gaat de gids niet verder mee.’

Marten Toonder, Tom Poes en de Meester-Schilder

Het bonte gezelschap ontregelaars op de Wagen
van Jan van Goyen ratelt onder de viaducten
door en over de bruggen, bespiedt de laatste
gloed. De zwakste icoon wil sluisdeur zijn,

de galappel Breitner. In 't gewiste landschap
tjokvol eenakters ('t Kwik, dat is de Ander)
roeit in een boot zonder riemen de murwheid
naar de eeuw aan de horizon, met zijn zonen

(geschilderd door Creutzfeldt-Jakob) gezegend
door 't onverdrotene, als Jupiter afwezig.
Sneller, snelwegen; stort nog vlugger neer,
Zwanen. Snelheid, onze duizend Alexandriës,

kleur ons met jullie brand. Wapenhandel woont
achter de Waterlinie, bij de glasschrijver
Clock. Uit de mist loeien pretparken harder
en brullender, tot hun ramshoorn wegsterft

als de kometenstaart. In de xtc-farms koud
als de hoeren van Bruxelles-Nord, ver onder
opstijgende sneeuw op de vleugels van Alitalia
dijen de korrels uit tot rotsblokken en Rome.

[p. 540]

 

Het duizelt de rotonden, Wagen van Van Goyen.

 

Langs de landweg zwerft de eeuwigheid. Slik

 

de elixers onder de wiekslag van de Zwaan.

 

Dreunend koelt, dizzy, je bloed niet meer af.

Geïnspireerd door Jan van Goyen, Landschap met wagen, 1632. De glasschrijver Hendrick Clock was een leermeester van Van Goyen. Nederland blijft, na de Verenigde Staten, Rusland, Duitsland, Engeland, Frankrijk en China, een van de grootste wapenexporteurs (De Gelderlander, 25 juli 1996).

[p. 541]

Alle bergen beklommen, handel heerst

Fokker neergestort, Elfstedentocht over. Inhoud
te water. Zeesleepvaart achter de bergen; de delta
door kunst en barbarij gestenigd (Groei Tiert)
roept Avercamp aan; wordt elke dag tien ton zwaarder.

[p. 542]

Diepvrieshuizen; vijftiger jaren

Koelschepen, koelwagons winter
aan boord, snelle vleugels
't evangelie verbreidend van Kelvin

kwamen eens uit schildwachthuisjes,
alleen wat groter, die de winter
solide in de zomer bewaarden;

koude speelde op elektrische snaren
in de kleinste dorpen, Twekkelo
Usselo en Elst. Dat was kunst,

groente, varkensvlees en fruit
voor de snijdende rotting behoeden,
in een iglo door onkruid omwoeld.

De vogels en vleugels, de treinen
droegen de boodschap verder, Wees
kouder, bekleed met rijp je harp.