De Gids. Jaargang 160

[p. 454]

Huub Beurskens
Een nieuwjaarsbrief

‘Het einde is altijd present
en zo lang al is het begin.
Niet toen ik mijn balkon op liep,
de wijn bruisend in het fluitglas,
met mijn lief, in één overjas,
boven de stad waar niemand sliep
vuurwerk spatten zag onder in
het weetbaar ruisend firmament,

maar toen ik de ochtend erna
door mijn raam zag hoe stil het licht
gesneeuwd had, nog niemand op pad
geweest was, en onder hulsthout,
als in een winterdeemsterwoud
verdoken, bol een merel zat,
herinnerde ik me mijn plicht,
de Nieuwjaarsbrief: ‘Lieve mama...’

U huilde om wat ik las.
En wat had ik te zeggen? Niets -
dus waren Uw natte wangen
me heet en pijnlijk -, niets dan wat
me gedicteerd was in de klas
over vlijt, dankbaarheid en iets
als tijd. Clichés. Als verlangen,
veertig jaar nadien, naar weer dat

opgaan in het fel inkleuren
van bessen, als randversiering,
hoewel ook dat werd voorgedaan,
bij scherp getande blaadjes. Of
ontging me het waar gebeuren?

[p. 455]

 

Huilde U misschien ter viering

 

van mijn U tegenover staan

 

terwijl die afstand plots U trof?

 

 

 

Mooi steekt het geeloranje af

 

bij zwart van veren in de sneeuw.

 

Maar de vogel lijdt eronder.

 

Merels leven negen zomers,

 

hoogstens. Ons ontvluchtend, bomers:

 

‘Niets of alles is een wonder.’

 

Nooit langer dan een kleine eeuw

 

is tijd meting, is tijd geen grap.

 

 

 

U ziet, nog altijd krabbel ik

 

liever maar wat in de marge

 

dan U rechtstreeks te bekennen

 

dat ik dit voel voor U en dat.

 

Omdat ik zo'n gevoel nooit had?

 

Of kan ik het niet herkennen?

 

Is verwoording niet steeds charge?

 

Ik acht U niet aansprakelijk

 

 

 

- laat dit alvast zijn vastgesteld -

 

voor me kwellende complexen.

 

(Heel vlug kleurt mijn gezicht warmrood

 

en vol is het, alsof Úw wil

 

geschiedt.) Noch van wrede geweld-

 

dadigheid beticht ik U, exe-

 

cutante, al werd Uw schoot

 

mijn wisse dood. Alles is gril,

 

 

 

of niets? Dus ben ik U dankbaar

 

evenmin - wat geen ondank is! -

 

voor clubloos te zijn grootgebracht,

 

voor...’

En daar wilde het niet meer vlotten. Niet het tellen van lettergrepen was ik zat, maar wat? Had het geen zin, aangezien mijn moeder heel haar leven iets verdichtst beluisterd noch gelezen had en bij haar op de kamertafel stonden kunstbloemen geschikt in de vorm van een suikerhart? Het was inmiddels maart. Geworden. Maar hoe ging dat? Wat zich maanden louter takkig mergloos naast de hulst uit de

[p. 456]

grond gestoken had gehouden was bloeiende. Volop. Nog viel geen enkel bloemblaadje af; het geel dat eronder aan het warrelen was wees op een merel die er wormen zocht of torren of zowat; bessen aan de hulst zag alleen ik nog en dat nog alleen als ik ze me dacht, terug, de ingedachte winter in. Maar zo zien we weldra, zoniet nu al, alle forsythiageel slechts met terugwerkende onmacht. Derhalve gauw reisde ik in

dit seizoen zonder zeisen
hopelijk af naar haar daar waar
ze eens van mij ontvangen is.
‘Ik kom zomaar eens, ik dacht...’ ‘De
mooiste reden, vind ik,’ zei ze.