De Gids. Jaargang 160

K. Schippers
De Romanov-diamanten

De jongen is een jaar of zevenentwintig, maar je zou ook een jaar of drieëntwintig kunnen zeggen, zo los van jaren is zijn leeftijd. Hij bukt zich en zoekt iets. Het is tussen de auto's aan de gracht zeker moeilijk te vinden. Zijn Chinese vriendin kijkt ernstig toe en houdt met een enkele blik over haar schouder ook nog een naderende rondvaartboot in de gaten.

‘Schiet op nou.’

Hij pakt het, 't is iets wat hij niet eerder heeft bezeten, een steentje dat hij meteen in het water gooit.

Net op tijd.

Het steentje is al gezonken, z'n val is goed genoeg voor een aantal kringen, zo werden radiogolven vroeger wel in een advertentie getekend.

De rondvaartboot is nog niet voorbijgegaan en toch schieten de golven voor de boeg al schuin naar de kant. Nu bereiken ze de kringen.

‘Zie je nou dat ze heel blijven,’ zegt de jongen.

‘Je hebt gelijk.’

De golven van de boot slaan de cirkels niet kapot. Die glijden trillend over een top, verdwijnen in een dal, worden weer zichtbaar, be-

[p. 361]

klimmen een tweede top en vervagen pas dan voorgoed. Het bestijgen van het watergebergte is te veel voor ze geweest.

Twee mannen staan met hun rug naar de golfkunstenaar en zijn vriendin. Ze kijken naast een huis met het bord te koop in een etalage. Tussen een bruine pendule en een vaalgekuste teddybeer staat een partij slanke glazen zonder voet.

Het glaswerk ziet er smerig uit. Dat is ook de bedoeling. Op een stuk karton is met een viltstift ‘1920, niet eerder gebruikt, zo uit de kelder’ geschreven. Vandaar die laag van stro en geklonterde aarde.

‘Zou jij die glazen nou wassen?’ vraagt de ene man aan de andere.

‘Anders kun je er niet uit drinken.’

‘Als je ze schoonmaakt weet niemand meer dat ze oud zijn.’

‘Misschien hebben ze die laag er wel opgesmeerd.’

‘Doet me denken aan dat Perzische verhaal van dat kurkdroge dorp.’

‘Waar die boer 's nachts een plas water voor z'n deur stort om te doen alsof het alleen voor zijn huis heeft geregend.’

‘Elke nacht weer, zo wordt hij de Heilige van het Water.’

Onder een iep zit een jonge vrouw op de bagagedrager van haar fiets, die ze vergrendeld tegen de stam heeft gezet. Ze hoort de steentjes die achter haar in het water worden gegooid, maar draait zich niet om. Het liefst zou ze ook zo'n wachtgesprek voeren met haar beminde, maar hij is te laat, over een onderwerp buiten de gebeurtenis waarvoor ze is gekomen. Dan gaat het hier stilstaan vlugger.

Over de schors van die iep, iemand heeft er lang geleden een paar letters in gekerfd die al weer bijna zijn dichtgelopen, irv of irn, woord dat je naar geen land, geen domein kunt leiden. Die boom heet zo tot het niet meer is te zien.

Hand in de zak van de witte regenjas, tussen twee puntige rode nagels komt een gepluisd papiertje tevoorschijn met een verbleekt balpentelefoonnummer. Meegewassen natuurlijk. Waar blijft hij nou, over wat er allemaal in een jas of broek achterblijft voor een kledingstuk z'n stoombad krijgt zouden ze het toch even kunnen hebben.

Of over dat blikje daar? 't Glinstert in een modderplas. Een besmeurde zijkant steekt met z'n bochten boven de waterspiegel uit. Het lijkt wel of het als een drenkeling z'n best doet om te laten weten dat het bestaat.

Ze redt het en poetst het schoon met een paar bladeren van de gekerfde iep. Hoe komt het hier ongeopend, helemaal dicht. Er zit geen etiket op, niet te zien of de bewaardatum misschien is verstre-

[p. 362]

ken. Waarom denkt ze nu dat er een kruis op zou moeten staan, zo'n kruis als op het schild van een Maltezer ridder?

Platinablond hoog opgestoken haar, priemende ogen, avondjurk tot over de enkels, waar komt ze vandaan? Madame Egilachi of Egilichi, zo heet ze, 't is vast zo'n gekke naam uit The Mystery of the Sardine, dat boek van Themerson, madame Egilichi, zoiets als kapitein Casanova, generaal Piesc of hoe heet die kardinaal, Pölätüa, Pölätüo.

Ze staat op, heeft het blikje nog in haar handen, kijkt langs de gracht, waar blijft hij nou?

Nu madame Egilichi even vrij heeft stapt ze het goede verhaal binnen, een film van The Marx Brothers, de laatste misschien. Tientallen of honderden sardinenblikjes in het magazijn van een warenhuis. Harpo steelt ze zo prachtig van de hoogste planken, met een knijpgreep, een uitschuifbare arm. Hij doet ze in de nooit vol te krijgen zakken van z'n wijde jas. Ook het blikje met het zwarte kruis en daarin zitten zonder dat hij het weet de Romanov-diamanten.

‘Waarom staat die vrouw zo te lachen?’ vraagt de leeftijdsloze jongen aan z'n vriendin.

‘Weet ik het.’

Wat komt er allemaal uit Harpo's jas als twee schurken hem onder leiding van madame Egilichi fouilleren?

Een vrouw in een mantelpak van kleurig gestipt tweed loopt kwiek een stenen trap op en steekt de sleutel in het slot van het huis met het bord te koop. De golfkunstenaars, de Heiligen van het Water en de vrouw met de Romanov-diamanten worden een groep en volgen haar. Op golven deinende kringen, glazen met klei en stro en ook de inhoud van de jas, het gaat mee naar binnen. Ze wisten dat ze voor hetzelfde huis stonden te wachten en hielden voldoende afstand van elkaar om te kunnen doen of ze van andere dingen waren vervuld.

Hij is te laat. Wat maakt het nog uit. Nu madame Egilichi en haar trawanten het Romanov-blikje zoeken, komen in dit lege huis de echte diamanten uit Harpo's jas tevoorschijn, een deurmat met het woord welkom, een draaiende speeldoos, twee benen van een etalagepop, een paar rubberen banden, een brievenbus, een blok ijs, een slee, een rood-witte kapperspaal en een levende hond.