De Gids. Jaargang 160

[p. 220]

Frans Budé
Île d'Ouessant

1 (Le Stiff)

Wat ik zie, wat ik hoor is
slechts een deel
dat zich aankondigt
in het donker de stappen
die ik niet zie over de
wegen naar de kust
er mensen komen over
het asfalt onder het licht
van de toren stilstaan, kijken
naar de sluiers met al
hun ogen, het schip horen
in vroege nevels onderweg
de nacht uit waar op golven
in de ether stemmen dolen.

[p. 221]

2 (Men-Korn)

Woorden om te zeggen
ik ben er - op afstand vlakbij
spreek ik de wereld toe
herhaal ik wie vóór mij leefde
in een eindeloos bewegen
straks de regen valt over de romp
in de gangen van het oor
de hemel openbarst
een vrouw wat water legt
op iemands lippen
bij alle klokken onze namen
roept, verder niets dan ogen
open, links en rechts gelijk
hoe groot de zeeën
ik mij wegdenk
echo in een oor - zo mooi
zeemans bruid in schemer
zo een vondst als zij ons baart.

3 (Kéréon-Men-Tensel)

Twee keer negen, één maal
drie snijdt licht het zwart
in parten; kwik langs ronde
lagers, spiegels die zich draaien
op afgedwaalde schepen aan
vissen richting midden
zonder angst vanbinnen
voor alles wat vergaat
ver een zeerumoer zonder
tijd van denken tegen rotsen
waar wij straks staan - dichtbij
een ster die op vallen staat
duikend onder druppels
langzaam op ons aan.

[p. 222]

4 (La Jument)

Madeleine, bruid, zachtjes
te verblinden, spiernaakt boven
dichtgeslagen lakens, zegt nee
als zij een schip voelt komen, halsbrekend
tussen rotsen door
de nacht dit ogenblik zo dicht
en zwart een graf dat opengaat
begint te kijken, het natte haar
al los hoewel gestreken
onbedaarlijk meegesleept
naar de niet te vinden klok
in een waas van ooit geziene
glinstering dit doodgaan
waarin zij staart, de zee
het zand verbergt, zerken
zwaar en hard, halfopen,
diep omsloten.

5 (Nividic)

Op blinde kaarten nooit een
dodenschip, kaal een zeegezicht,
geen misthoorn
of avonddamp
waar het vasteland
in alle gloed begint te
klaren, men zich richting
haven spoedt. Hoe te
bewaren wat drijft en
spoelt achter niet-gevoelde
baren alle tijden zoek?

[p. 223]

6 (Le Créac'h)

Wachter, laat mij lang
de zee verstoren, vinden
wat er niet is dan op de bodem
waar iemand ligt, zich
in de rij schaart tegen
iemand aan in het gangpad
ober, brood en klotsend
water, vlokken, zonder
schort of vette fooien
golven vrouwenhaar. In welk
zingen daar dan engelen.
Vraag niet waarom
het hoofd opzijgeschoven
het feest begint te tanen -
alle lampen aan.

Île d'Ouessant: eiland voor de kust van Bretagne, door schippers gevreesd bij ruig weer. De gedichten dragen de namen van de zes vuurtorens op en rond het eiland.