De Gids. Jaargang 160

[p. 41]

Arjen Duinker

XXXIV

Toen ik vogeltjes hoorde
Zonder aan de wereld te denken,
Toen hoorde ik hoe een grandioze honger
Zich door de velden spoedde.

En toen ik om die honger lachte
Zonder aan de wereld te denken,
Toen lachte een meisje met me mee,
Zonder te weten waarom.

En toen ik het meisje de weg wees
Zonder aan de wereld te denken,
Wees ik naar een grandioze fabriek
Die vogeltjes produceerde.

En toen ik schrok van die fabriek
Zonder aan de wereld te denken,
Schrokken de velden van mij,
Zonder te weten waarom.

[p. 42]

XXXV

‘Eet die laatste olijf
En ga slapen in de goot.’

Met deze woorden namen mijn schoenen afscheid,
Definitief teleurgesteld.
Waarna ze op zoek gingen
Naar iemand anders,
Iemand die beter bij hen paste.

Ik sliep zoals was opgedragen,
Met een olijf in mijn maag, omringd
Door technische insekten.
De maan speelde met de voeten van een inzicht.
De zon speelde met de voeten van een aarzeling.
De lucht speelde met de voeten van iets openbaars.

Dagen later zag ik mijn schoenen terug,
Moedig voortstappend op eigen kracht,
In de buurt van de sporthal,
Op korte afstand gevolgd
Door een paar woorden.

[p. 43]

XXXVI

In dat leven
Stroomt een watertje tussen bloemen door,
Schommelt de tijd van pijl naar tong,
Ervaart de mond verloren minuten.

In dat leven
Bemint iemand een grijns,
Beantwoordt iemand een handdruk,
Vervangt iemand de verte.

In dat leven
Is elke zonsopgang mogelijk,
Lijkt de schemering een greep,
Woekert de inspanning tussen dozen.

Kant en klaar
Is dat leven, hoewel onvoltooid.
Het kronkelt ingepakt en hongert,
Opent een oog boven de atlas
Van vulkanen en ondoordringbare wouden,
Domeinen van de klank,
En langzaam groeit in dat leven,
Om de honger te stillen, een ander,
Maar met dezelfde honger
Naar het aanvaarden van hout en blad
En lieveheersbeestjes.

Zeker, tientallen heb ik er gegeten,
Om vervolgens mijn lippen af te vegen,
Me te verontschuldigen en weg te gaan,
Aarzelend bij elke stap, elke auto,
Elke uitgang van een bioscoop,
Elke lach, schouder tegen de muur.
Treinen liet ik passeren, en helaas ook
Het verhaal van dat leven.

[p. 44]

 

Het had het mijne kunnen zijn,

 

Mijn leven en daar het verhaal van,

 

Met liefde voor wie ik zou willen kussen,

 

Met scheldwoorden voor wie ik wilde beledigen,

 

Met verzonnen smart,

 

Met ordening van variabelen, familieleden en goeds,

 

Met begin en einde, stof en vaag karakter,

 

Maar in dat leven, die ontmoeting op de huid,

 

Zou ik me niet herkennen.