De Gids. Jaargang 160

[p. 35]

Peter Verhelst
Zes gedichten

Piano (de reïncarnatie van god)

Zou het onweer
dat nu aan de piano ontlokt wordt door hamerende vuisten
al voordien hebben gesluimerd in de piano?

Brommend in de ontstemd rillende snaren?

In het hout in de vorm van rode harstranen?

Of in de zwarte lak,
waarop elke morgen een meisje in een zijden pyjama
gaat liggen en zich daar elke morgen traag
over uitwrijft, tot het knettert en flonkert
als een spiegel van obsidiaan?

Niet in het meisje,
niet in haar vuisten.

Daar sluimert slechts het verlangen
naar onweer.
Naar iets groters.
Een gevaarte dat zich uit de hemel loswrikt
en zwellend en blikkerend
als een met diamanten bestikt lichaam
op de piano neerdondert.

Hurkt.

Ziek glimlachend
de knieën spreidt.

[p. 36]

Bruidsjurk (mur de la montée des anges)

Toen ze op handen en knieën op me afkwam
en de bruidsjurk liet voor wat ze was, een plas
die alleen al door de herinnering aan haar
begon te rillen; toen ze op de geboende vloer
neerlag als op een spiegel
en zich daar liet versnijden tot een spierwitte lijn,
wachtte ze op mijn gezicht. Mijn slijmvliezen. Mijn aders.

Ik toonde haar mijn handpalmen.
Meer kon ik niet geven.
Het was goed.

Mijn lust lag gekruld in de windingen
van een trompet, even lachwekkend, achtergelaten
op een tafel in een sterfelijk theater.

Ergens klonk applaus en gelach. Getik van ijs in glazen.
Buiten steeg de nacht op in donker glas.
Er was sprake van sterren, maar ik had er geen deel aan.
In de muren zoemden draden van liefde, daar niet van.

Ik trok haar jurk aan
en die jurk at me op.

Haar schaduw kroop langs de muren omhoog.

In de kamer stonden haar polsen die nacht
walmend als kaarsen
rond die droom van mij te smelten.

[p. 37]

Violently happy (blue room)

Dat de flonkerende luchter
vol beenderscherven hing
alsof het heelal erin samengezogen werd
en dat die luchter daarna ongezien wegzeilde.

Dat ik vertraagd neerviel
op mijn schaduw alsof ik plaatsnam
in de stroperige bloedsomloop
van een nacht, terwijl een donkere omhelzing begon.

Dat ik ze in mij voelde wemelen,
mijn witte bloedlichaampjes
waarna ze op hun beurt gingen liggen
rond de deeltjes angst en die verteerden
of tenminste deden alsof.

Dat de kamer in mijn pupillen aan het zwemmen ging
alsof het blauw uit de muren bleef stromen
omdat het zich boven mij wilde sluiten
als een veelarmige vrouw.

Niets ervan is mij ontgaan.
Niets heeft mij geholpen of niet geholpen.

Ik kan mijn voorhoofd tegen de muur leggen zonder die muur on-
middellijk met mijn voorhoofd te moeten slaan.
Zonder veren uit mijn armen te voelen schieten
kan ik naar het plafond kijken. Nachtenlang.

En soms, op dagen dat ik door niets of niemand werd bezocht,
doet dit traag uitdijende plafond mij zelfs alle pijn
en dus mezelf
vergeten.

Op die dagen is het dat ik in de blauwe kamer
onophoudelijk in die stroperige lucht
het woord geluk zit te schrijven.

[p. 38]

Tarantula (insectenkabinet)

Hoofd achterover, geslepen schoenneus in en uit;
jou onder stroboscopisch licht gehoorzamen is verknipt
je lepelvormige tong zien flitsen met klontjes angst erop.

Die harige gestalte die daarna mijn gezicht likt,
wemelt: naalddunne tongen die onder mijn vel woordjes spuiten
zoals metel, bloedzucht, vrouwelijk; natte gifzoenen
waardoor mijn lichaam ontaardt
en in projectieplaatjes uiteenvalt - narcoseletters -
gasgedaanten - geleedpotigheid - marasme.

Kom op me af, gewapend met watten, chloroform en naalden.
Knip mijn gewrichten los. Dompel mijn ingewanden onder
in chroom en hang ze aan de muur, boven het plaatje
met mijn wetenschappelijke naam. Die negen giftige letters
die 's nachts zullen opgloeien in uw dromen,
op hetzelfde ogenblik dat mijn negen poten
uw negen openingen hebben bereikt.

[p. 39]

Vervalsing zoals ze is, onvervalst

De winding van de neusvleugel verraadt de wellust
waarmee het gezicht van de spiegel wordt weggesnoven;
het rustte op een hals, wervels die
volgegoten waren met bevroren melk,
en legt zich nu op mijn knieën
onder mijn handpalmen te spinnen.

Wat plots, zonder reden, achter dat gezicht
kan wegsluipen met hoge rug, gele ogen, een gebit -
draagt ze echt een luipaardjasje binnenstebuiten
onder dat vel?

Welk gehijg wolt zich in de kamer op?

(Vertrekt die traag wrijvende vinger,
die een bes stukmasseert tussen haar benen,
vertrekt die niet vanuit elke arm waarvan een blauwe ader
in verbinding staat met een hart?
Vanuit elke niet-geamputeerde arm dus.
Vanuit elk zwaar ademend lichaam in elke pluchen stoel.)

Ongezien probeer ik in het duister
de rug van de stoel voor me te betasten,
op zoek naar een wervelkolom, een tong,
iets dat me wil bijten.

Als het licht wordt probeert iedereen radeloosheid
tussen de handpalmen aan diggelen te slaan.

We kijken verlegen van elkaar weg.

Iemand staat voor het neervallende gordijn te huilen
om wat haar eigen vliesdunne schoonheid
met haar heeft aangericht.

[p. 40]

Sweet temptations

In elke chaos is het getik hoorbaar van een uurwerk,
een koperen hart. Voetzolen die ritmisch op de vloer
tekeergaan. 's Nachts zitten stijve, witte schorten me
achterna op de gang. In de vensteropening staat een meisje
overgoten met melkkleurig licht te kijken alsof ze voor het
eerst haar borsten opmerkt. Een lichaam dat gewassen wordt
weent. Het heeft er de schijn van dat sommigen onophoudelijk
elektrische schokken krijgen toegediend. Geen jongen
plukt sterren uit de lucht. Ik heb geen broer die gestorven
is. Ik ben de broer die gestorven is. Iemand slaat iets stuk
als lichaamsbeweging; hij plukt de scherven van de grond.
Het zijn gevallen sterren. Berichten. Op het diepste punt van
de aarde zit iemand tot zijn middel in het ijs. Een lichaam
vlamt op als een blootgelegde zenuw. Zijn er mensen die mooier
worden als ze lachen? Een man ligt naakt op de grond zoals de
drenkeling Kristus. En zijn broer? Tweelingen bestaan alleen
in Auschwitz-Birkenau. Ik ben Auschwitz-Birkenau. Gelieve
mij te excuseren. Uiteindelijk zullen rubberhandschoenen
me weer in bed leggen bij mijn demonen. Iemand met mijn
gezicht zal het infuus aanleggen, maar hij zal doen alsof.
Hij zal mij verbinden met het stopcontact. Ik hoop u te hebben
vermaakt. Gelieve mij te excuseren. Ik heb gefaald. Ik ben
geen uurwerk. Ik ben niet eens mijn eigen rolstoel geworden.