De Gids. Jaargang 159

[p. 758]

Georgine Sanders
Dag en nacht

Afstand

Wie te dicht samenwoont verkleeft, vergroeit,
en elke afstand scheurt gedeelde huid vaneen.
Het open wondvlak schrijnt en buitenlucht
verkilt wat eerst tezamen en verborgen bleef.

Ik weet soms niet welk woord of welk gebaar
ons scheidt, alleen dat ik te ver, te wakker van je lig.
Ik hoor je adem gaan en voel het zacht bewegen
waarmee jij slaapt en droomt en waarvan weet ik niet.

Wanneer ik 's morgens moeilijk wakker word
kijk jij mij aan en zegt iets doodgewoons.
Jouw hand raakt aan mijn hand en overbrugt
de afstand die het leven mogelijk maakt.

[p. 759]

Afscheid

Soms word ik wakker want het is te stil.
Je ligt daar wel, in het bijna donker,
je vorm getekend door het laken,
maar zo onhoorbaar en bewegingloos

dat ik, een eeuwig ogenblik,
je al gestorven denk. De rouw zet in
om het gemiste afscheid, om de tijd
die mij nu nog te leven overblijft.

En dan beweeg je, fluistert: ‘Is er iets?’
Ik antwoord: ‘Nee, ga maar weer slapen.’

Afrekening

Dit huis is te klein voor de boeken,
de groeiende stapels papier.
Maar het is te groot voor de stemmen,
wij horen elkaar vaak niet meer.

De dag is te kort voor wat ik moet doen,
en maakt wat ik deed ongedaan.
En de nacht is te lang als ik wakker lig
en geen orde bezweren kan.

De tijd gaat voort, soms tellen wij af
naar de toekomst die kort zal zijn.
Maar telkens komt er een ogenblik
dat de tijd voor ons stil doet staan.