De Gids. Jaargang 159

[p. 140]

Eddy van Vliet
Drie gedichten

Het museum

Moe van het geniale, het eeuwige, de madonna's
met kind, de hertogelijke portretten, de wereldkaarten
met ontbrekende continenten, de degens
van duellerende heren, de clavecimbels, de traanvaasjes
en van het meesterlijke het onvoltooid geblevene.

Moe van het zich aangestaard weten om wat anderen
begeerden. Moe van de suppoosten die al slapend
het naderen beletten, de gidsen die met woorden
de matte ogen der toeschouwers wakker kussen.

En ook droevig als na sluitingstijd schoonheid
in stilzwijgen tot zichzelve keert, de sextant
terugdenkt aan de kim, de tol naar de kinderhand
verlangt, de pijl het suizen van de wind ontbeert
en geen zijn pijn door bewondering lenigen kan.

Moe van salonmuziek en gebrek aan spieren verlaat
het museum zijn schatrijke zalen en begeeft zich
naar wijngaarden waar bevruchting plaatsvindt,
naar gevleugelde kinderen die netten binnenhalen,
naar de stal waar de varkensblaas rolt als een bal.

Plukt het witte veldbies en dertien soorten orchideeën.
Streelt het tevreden zijn verzameling passaatwinden,
handschriften uitgewist door de getijden, de kieren
waardoor jongens het verbodene zagen en zet zich neer
als een kat op de rand van een bad vol helder water.

[p. 141]

Sedan

De gelatenheid krijgt een naam:
Sedan. Zij schreit tegen haar zin.
Handen en verstand verspeelden hun rol.
De marktpleinen delen het feestelijk
deel van hun geheugen.

Gevraagd naar het waarom,
antwoordt de barman: van de helft
die bleef, zal binnen tien jaar
nogmaals de helft zijn verdwenen.

De scheur in het glas is niet hersteld.
De bloem barst uit zijn pot en
maakt samen met de gekneusde vrucht
het woord blindganger los.

Metselwerk stopt het uitgesleten spoor
in het bordes. Ogen als van vlinders
op spelden kijken naar ornamenten,
vleugelachtig en bestaande uit verstrengelingen.

Een heester lijkt reeds jaren geleden
de verstilde oogschaduw der ramen
te hebben verkozen boven het open veld.
Als bewijs van leven bijt een wesp
het lijf van een bij in tweeën.

[p. 142]

Sedan (2)

Bij gebrek aan licht leidt
de wit geëmailleerde lampekap
de bezoeker naar de trap.
Zijn ogen wennen en verkennen.

Het plafond zuigt water op en voedt
de berkeblaadjes in de verf.
Altijd herfst. Een engel wakkert
de adem van de duivel aan. Zijn kaken
worden billen. Zijn mond laat een wind.

Herkenbaar in de schimmel en de bepleistering
die barst, is ook de pauselijke glimlach
van de dronkelap. Een ijzeren sleutel
heft zichzelf op in het skelet van het slot.