De Gids. Jaargang 159

[p. 112]

Mark Boog
Gedichten

Ongedaan

Een voorzichtig trillen
van de stembanden - ongedaan!
Er is hier niets gezegd.

Hoor: hiernaast klinken stemmen.
Je kunt ze door de muren horen, onze
goedbedoelende, hardwerkende muren.

We wissen, zenden anti-geluid,
streven naar een verlegen niets
dat breekbaar is als schoonheid.

We maken ongedaan wat we niet doen,
ontkennen wat we wilden doen,
negeren barsten in de schaal.

We wagen het met neergeslagen ogen
geen muur te bouwen tussen ons.

[p. 113]

Mededeelzaam

De weg is mededeelzaam
als de lucht en als de
achterkanten van de mensen.

Deze plaats is hoog en helder,
stil omdat geluid niet doordringt.
Ik verwacht gemompel uit de mensen.

Het glas van de lucht blauw bewerkt,
stof in de bundels licht,
schuine zuilen die gemakkelijk dragen.

De weg is mededeelzaam
en de lucht heeft elk verhaal,
hoofdpersonen in processie.

Ergens slaat het om, de lijnen snijden,
ergens stijgt het zien boven het leven,
ergens valt de schaamte weg, de spijt.

Kozijnen in rijen omvatten schilderijen
waarop heiligen niets doen dan kijken.
Ik zou sterfelijk willen zijn.

[p. 114]

Licht is gebrek aan duisternis

Licht is gebrek aan duisternis, maar
ik voel mij door het schijnen aangeraakt.
Ik zal nog vele lampen doen ontbranden.

Ik weet van de omkeringen van dingen
en ik vermoed hun waarheid.
Het moet wel: scherpzinnigheid is alles.

Het stralen bereikt me nu,
de koude van het vuur
weet zich aannemelijk te maken.

Alles zo onecht, ik grijp ontkenning aan
met handen snel van wanhoop,
denken volgzaam door gebrek aan houvast.

Ontdek ik weer een leeslamp donker.

[p. 115]

Niet ver

Het water is een blok bewegend steen,
de bovenkant golft en glanst,
de meeuwen stuiteren er overheen.

Ik zou het willen uithollen,
er een huis in bouwen dat
vriendelijk is en buurloos.

Maar mijn beitels van stemkracht
moeten op papier geslepen worden,
en daar blijven ze dan plakken.

Er gaat een grote, lelijke boot
door waar ik mijn huis wil bouwen.

Ik zeg niets. Ik ken de precieze
juridische term niet waarmee
ik hem kan beschuldigen.

Ik mompel iets van ‘ga weg’,
meer niet. Het draagt niet ver.