De Gids. Jaargang 158

[p. 625]

Wouter Donath Tieges
De kastanje

1

Zo is het gebeurd. De kastanje, de tamste, wrijft zich warm aan het pluis
in de jaszak. Een handvol vingers kneedt er een bonbon van en schikt hem
op het vloeiblad als betekenis, het is gedaan eer het bedacht is.
Daar bestaat een woord voor dat slechts gestameld onverdacht is.

De dader doet niks. Zijn kin rust op de manier die iedereen enigszins kent
in de handpalm. Waar zwijgen heerst, valt menig woord. Die kastanje
ach, ik raapte hem niet zelf in het herfstbos, kreeg 'm cadeau en
gaf hem door. Vonken, statische elektriciteit. Het was zo gebeurd.

[p. 626]

2

Maar aan haar! Ik gaf hem door gedacht als erfstuk, ook daarvoor een woord
dat als geen ander slijt. De kroontjespen onthaart de legger. Ik wist niet
hoe gauw mijn zakmes te trekken, dat de vrucht oud maar eetbaar was.
Woord, geen wonder, nee nooit zou ik 'm poffen als tamme kastanje.

Ik bestudeerde mijn vingertoppen bij het perkamenten schemerlicht. Ja
ze hebben kloven. Op een van beide hoofdkussens heeft het hotel een
welkomstgeschenk gelegd. Kersebonbon, kastanje. Zo gedacht was zo gedaan
en onherhaalbaar: als een kinderharkje door stug zijdehaar.

3

Gedroomd bedrog. Net zo goed had ik de goedendag kunnen zwaaien en de een
of de ander raken. Nu bloed ik dood in slaap en wonde, het o zo
al te ronde geeft zijn geheim niet prijs: er hangt een kaartje aan.
Maliënkolder, woord van alle tijden. Minstens zachte onverklaarbaarheid.

De kastanje blijft tot in lengte van dagen de vrucht van dat ene seizoen,
het verhaal dat, in de herhaling, zijn weerhaken in mijn lippen slaat. Ik zie
er niet meer uit. Was hij maar niet gevallen op het herfstbed, ik sliep
als een roos. Geen zakmes kraste een naam in het schimmel van m'n souterrain.