De Gids. Jaargang 158

[p. 616]

Frans Budé
Voltooiing

Het overwonnene. Zweet
dat klopt en stijgt,
zich uitspreekt in de stilte
van de palm. Een onuitwisbare

lijn, niet nutteloos voor wie
het zingen zoekt in de voortgang
van de stroom, zich herinnert

hoe elke cel de hand verplaatst,

de lijnen in een baan. Dit aanschijn
van zijn en niet-bestaan, volmaakt
uiteengezet en ingebed,
deze vorm die zich overschrijdt,
zich inwaarts legt en vecht -

hij is de zee, mijn wonde.

[p. 617]

 

Als de oogbal onder water glijdt,

 

daar zwelt en van de draden schrikt

 

- die van de bleekste zon -

 

 

 

schroeien de wimpers, de ogen,

 

zich uit het weke weefsel los.

 

 

 

Ze parelen als ze gaan zien. Daar-

 

binnen is het buiten, komt en verdwijnt

 

het zicht. Spaarzaam, zo gevoelig, trilt

 

 

 

achter witte vliezen de opgekomen stroom.

 

Voltooiing, o duizelende zin,

 

 

 

hoe volkomen suist in deze omloop

 

het baldadige kloppen,

 

 

 

het uitgesteld begin.

[p. 618]

 

En toch: onder de veldlijnen

 

het geslotene, blakend

 

als de lippen van de lelie.

 

Ochtend is het. Druppels,

 

 

 

ongrijpbaar als het zingen in

 

de borst die openvalt. Daarin het mes,

 

 

 

de duizeling van het ogenblik.

 

 

 

Het flonkert, barst onstuitbaar

 

open. Alles is hier ingeademd, uit-

 

gesproken echt. Geen blikseming

 

 

 

dan het heilige, roepend om een mond

 

die toegeeft, meezingt met wat verscholen

 

zich voltrekt, stijf van angst,

 

 

 

vol zichtbaarheid.

[p. 619]

 

Het buigzame dat zich spant

 

onder onze hersenen. Hoe vruchtbaar

 

langs stokken en langs schijven

 

 

 

de klier zich open geeft,

 

gewonnen. De spier die zich verheft,

 

de hand optilt. Wij zijn vergroeid,

 

 

 

vanbinnen vol met schoonheid.

 

 

 

Buiten schuift het licht

 

het lichaam langs totdat het zich

 

verslingert aan een warmte, toegeeft

 

aan het zachtste

 

 

 

wiegen dat zich uitstort voor

 

het scheppen gaan. Open onze monden, nu -

 

wij staan zo mateloos, zo vol met schoonheid

 

 

 

ongeven door ons tegenwicht.