De Gids. Jaargang 158

(1995)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus



[pagina 1]
[Nummer 1] Anneke Brassinga & Peter Yvon de Vries Gedichten
Lakenvelder Laat ons de dauwtrappende lakens tillen van goorwitte wieven die tatewalende een slaapdijk staan te killen: aan de einder doemt de lakenvelder met zijn schraapstaal. Zeldzaam ras, doortrapt hij rappe schreden tot bij zomp waar zij hun flarden looien. Narcissenzombies welkend zonder spiegel: welgrond klonk achter fiere schoorwal in. De vilder heft zijn staal en laat het zinken in pijn. Humane humus ronkt van gassigheid. As, uierkolen, pis. Tot hij stikt in hun geest die als bijtgare dauwworm vertrappeld onder lakens eeuwig lag te leven, sissend.

[pagina 2]

Haaknaald Hakend hangt spinwielige in raam, tuurt uren of levende niet in vleze aanwezige draagbalk al daagt. Tot vreemde vogelspin draad grijpt, festonneert op warme wollen kruiskopbuik. Tussen twee zwetsloten de opstrekkende heerd: leedpotigen breien rozenkrans in vlaschgaard. Bidstonde van requiem tot pace, de hennep is gebraakt en henkers drenken god met staken. Nu haken wij des koudenachts weer zonder draad.

[pagina 3]

Hartklap 1 Ik schonk mijn oma hartklapkoffie bij het langzaam verbloeden van haar stoppelschedelige stille antimakassarman: zijn bolknak paste niet in haar rimpelige pruimenmond. Het Beste las hij bij een bruine schemerlamp. Morele Herbewapening, roestsmaak van maagbloed, dood: mijn schouderklap van binnenuit een daalder waard, dat bakje troost uit rode kraantjeskan met gouden sterren. Hartlap zei ze niet, noch suikerbout, bietje, hartputje, kokkel, hondje of zelfs maar afgelikte boterham. Noch snoes, aardig diefje, troeteling of liefje. Ze viel van al haar stokken tegelijk en lag voor gehakt in de pan. De kraantjeskan kreeg mijn broertje Jan.

[pagina 4]

Hartklap 2 Dat ware acht min dertig op het gloren, één zilveren bruilofts- taartpunt tijds van hier. Bezijden schrobkuip schalde klap. Weeuwtje, nog luttel wijle onbestorven, kreet slagerslust en hellevier. Room- soezend rozenvingerig in bovenkelder spoot nageboorte uitspondig om zeug te bewaren voor beer. Het onwelluidend craquelé van vallende satorihandleiding was maar kort. Goudgetande kraaien spoorzochten zich naderbeen ongans naar hardplastieken schuif- étuitje om dorre kuslap in riekend bakhuis. Rits? Lippen, sufkop! Het was hem ingeslobberd: Namaak Bijt Zich Om. Pal in voorhuid van moordkuil. ‘Besnijdet u den Heere, ende doet wech de voorhuyden uwes herten, gij mannen van Juda ende inwoonders van Jeruzalem, op dat mijne grimmigheit niet uyt en vare als een vuer ende brande dat niemant blusschen en konne van wegen de boosheit uwer handelingen.’ Van hel tot engelbak bleef woonst dan kil. Maar onze smoorkolk brak.