De Gids. Jaargang 157

[p. 877]

Dino Campana
Gedichten

De Chimère

Ik weet niet of tussen de rotsen
jouw bleek gelaat mij verscheen,
of je een glimlach was uit onbekende verten,
je blank ivoren voorhoofd licht gebogen.
O jongere zuster van de Gioconda:
O lentes vergaan omwille van je mythische bleekheid:
O Koningin, o adolescente Koningin:
Maar voor jouw nooit vernomen lied
van wellust en verdriet
kinderlijke bloedeloze muziek
omsloten in de rode lijnen van je mond,
Koningin van de melodie;
Maar voor jouw gebogen maagdelijke hoofd
waakte ik, nachtelijke dichter,
bij de fonkelende sterren in de golfslag van de nacht,
Ik voor jouw zoet geheim
Ik voor jouw stille wording
Ik weet niet of de bleke weerschijn van haar haar het teken
van haar bleekheid was,
ik weet niet of een zachte ademtocht mij raakte,
balsem voor mijn hunkering,
de glimlach van een nachtgezicht:
Witte rotsen zie ik, stille bronnen van de winden,
en de onbeweeglijkheid van de firmamenten
en het klagende stromen van gezwollen rivieren
en gekromd over ijzige heuvels de schaduwen van menselijke
werken.
En lichte schaduwen die blijven trekken over verre, ijle
sferen
en steeds roep ik jou roep ik jou, Chimère.

[p. 878]

Herfsttuin

Aan de ontbladerde tuin en de laurier
zijn groene slingers geknot
aan de herfstige aarde
een laatste groet!
Naar de dorre glooiingen
rood in de gloed van de wijkende zon
een rauwe kreet van het verre leven
in een kluwen van geluiden:
een kreet naar de stervende zon
die bloedrood de bloemperken kleurt.
Trompetgeschal klinkt verscheurend
omhoog: de rivier verdwijnt
in het gouden zand: in de stilte
spiegelt het bruggehoofd de witte beelden;
de dingen zijn er niet meer.
Uit de diepe stilte rijst
teder en groots als een koor,
een zucht op naar mijn balkon,
en in de geur van laurier,
de geur van laurier, bitter en wee
tussen de onsterfelijke beelden in de ondergaande zon,
verschijnt zij mij, is zij hier.

(Florence)

[p. 879]

Het venster

Uit het hoge venster
mengt de blauwende zomeravond lichtplekken in de schaduw
en brandt een gloeiend zegel in mijn hart.
Maar wie (op het terras boven de rivier gaat een lamp aan),
wie heeft voor de madonna op de brug, wie o wie heeft daar die
lamp ontstoken? - er hangt
in de kamer de geur van rotting: er is
in de kamer een ongeheelde rode wond.
De sterren zijn parelmoeren knopen en de avond hult zich in fluweel.

De ijle avond beeft: ijl is de avond en bevend maar er is,
in het hart van de avond is er
nog steeds een ongeheelde rode wond.

Gevangenisdroom

In het paars van de nacht hoor ik bronzen liederen. De cel is wit, en wit is ook de brits. De cel is wit, vol van een vloed van stemmen die wegsterven in engelachtig deinen, de witte cel is vol van de bronzen stemmen der engelen. Stilte: het paars van de nacht. In arabesken vanachter de witte tralies het blauw van de slaap. Ik denk aan Anika: eenzame sterren boven besneeuwde wegen; eenzame witte wegen: dan witte marmeren kerken; Anika zingt op de wegen: een zonderling met een duivelsoog leidt haar, en schreeuwt. Nu mijn dorp te midden van de bergen. Tegen de muur van het kerkhof tegenover het station kijk ik naar het zwarte heen en weer van de locomotieven, vooruit, achteruit. Het is nog geen nacht; stilte in de vuurogen: op hun weg door de nacht kauwen, herkauwen de machines de zwarte stilte. Een trein: mindert stoom komt stil dichterbij blijft staan: het purper van de trein bijt de nacht: van de muur van het kerkhof de rode oogkassen die aanzwellen in de nacht; dan verandert alles voor mij in geraas: Uit een raam op de vlucht ik? Ik die de armen ophef naar het licht!! (de trein raast langs mij heen als een demon).

[p. 880]

Varend schip

De mast wiegt op de maat in de stilte.
Zwak schijnsel wit en groen valt van de mast.
De lucht helder aan de einder, groen en gouden na de storm.
Het witte vierkant van de lamp hoog boven
verlicht het nachtelijk geheim: uit het raam
van boven de gouden triangel van het want
en een witte bol van rook
die niet als muziek bestaat
boven die ring op de gedempte maat van het water.

Vrouw uit Genua

Jij bracht me een beetje zeewier
in je haar, en de geur van wind
die van verre komt vol gloed en mij treft.
in je bronzen lijf
- O de goddelijke
eenvoud van je ranke gestalte -
was geen liefde geen kwelling, een vermoeden,
een schaduw van het noodlot die
sereen en onontkoombaar dwaalt door de ziel
en haar oplost in vreugde, in serene verrukking
opdat de sirocco haar mee kan voeren
door het eindeloze.
Hoe klein is de wereld in jouw handen en hoe licht!

[p. 881]

Une femme qui passe

Zij ging. Ging het open het leven
voor de diepe en serene ogen?
Ze ging en liet ons een geheim
van waargeworden dromen die nachtelijke waanzin zijn.
Met zelfvergeten statigheid
scandeerde zij haar droom.
Statig, ritmisch, zelfvergeten,
zo was haar gang. Zo ging zij heen
Te midden van lawaai van ratelende karren, ging zij sereen.
Nu volgt het hart haar op de lange weg
waarlangs naast de idee de liefde bloeit.
En om het leven cirkelt bleek een verre horizon.

vertaling Annegret Böttner