De Gids. Jaargang 157

[p. 835]

Jan Kostwinder
Vier gedichten

‘Een ei in de ribbenkast van een bediende
met een snoekensnuit en een zottekap,
kan dat?’ - Slakken zijn wij
in de oogholte van de tijd. ‘En magie,
waar is de magie gebleven, het geheim
van de droom?’ - In glazen kastjes
voor een hooggeëerd publiek tentoongesteld.
‘En in de kinderkamers, waar speeldoosjes
hun liedje van verlangen mechanisch herhalen
in muziek die uit de schaduw treedt,
er vervolgens weer in afdaalt.
- Maar daar ook valt zeker ooit, eens,
een sluier overheen.

[p. 836]

 

Op een dag maak je een doosje

 

en zul je rijk zijn; geen zwarte doos,

 

ergens diep in de grond gedrongen,

 

nee, een van glas, een ding waarin herinnering

 

is opgehangen: een ei waarin het sneeuwt,

 

een botje op het dak van een auto,

 

een ansicht van dit huis - en op een bed

 

van katoen de knoop van mijn soldatenjas

 

met jouw foto.

[p. 837]

 

Er was een tijd dat je nog geen grijpstaart

 

had en ook nog niet zo opgeblazen was.

 

Ik weet wel, het is je achtergrond

 

die je kleurt, Chameleo Vulgaris,

 

hier in je tropenjaren -

 

werd daarom ook je hals steeds korter?

 

En werden je ogen zo beweeglijk omdat je wacht

 

op het mensenkind dat je tot prinsdom brengen

 

zal? En passant steek je je tong uit naar een

 

of ander buitenissig insekt, maar heimelijk -

[p. 838]

 

Het glas schuift zoemend open,

 

licht valt van boven op de promenade neer

 

waar oud zeer en witte goedheid

 

schuifelen, hand in hand.

 

 

 

Ons grootmoeder is bij het raam gezeten.

 

Onder tl-licht en achter glasgeperste

 

kunststofwanden zit zij daar

 

op ons te wachten, weg te smelten in haar stoel.

 

 

 

Alle namen lekken uit haar weg: leverworst

 

wordt pindakaas en ik word naar een achterneef

 

vernoemd. Grootmoeder is zo lief nu

 

ze naar de duisternis wegkantelt.

 

 

 

Zijn wij nog met infuusdraden aan haar

 

verbonden - gezeten bij het raam maakt ze

 

de gebaksdoos open, nipt opgewonden

 

van haar kleine kelk - ziet ze ons wel gaan?