De Gids. Jaargang 157

[p. 806]

Leo Vroman
Geen toeval

Hoe meer mijn lust naar al wat leeft
een uitvlucht naar hun wereld geeft
hoe vreselijker voel ik mij thuis
in mijn verharde schedelkluis.

Ik voel de kluizenaar verwezen,
zijn rotsenhuis met lege vloeren
zijn spaan om gaarsel mee te roeren
antieke boeken stukgelezen
zijn glas twee kaalgeschuurde borden
die langzaam andere dingen worden

Elke dag de wanden zwaarder
elke dag de nachten kouder
arm en ademtocht behaarder
elke dag drie dagen ouder

Het raam destijds naar kreupelhout
uitziend en daarom gebouwd
heeft zich tot een spleet vernauwd
en vermindert elk seizoen
tot maanden wit en weken groen

Het papier waarop versmald
maar nog bruikbaar werklicht valt
verstijft tot leisteen en basalt

De hand ligt met zijn pen vereend
verdomd verwrongen en versteend
naast uitgehouwen denksymbolen
waar de zin van raakt verscholen

[p. 807]

 

Hoe klaar wordt ooit iets van verdriet?

 

Zo klaar als kwarts keisteen graniet.

 

Van zijn laatste harde zucht

 

verhardt zich ook de laatste lucht.

 

 

 

De bliksem die dit blok zal splijten

 

verlicht een doorsnee van de tijd en

 

een reuzenwonder in het klein:

 

een vorm, en wat men daarin ziet

 

dat ben ik niet of weet ik niet

 

maar de toerist goed voorbereid

 

wijst en roept vanuit de trein:

 

‘Kijk! Kijk! Dat kan geen toeval zijn?’