De Gids. Jaargang 157

[p. 636]

Peter Verhelst
Gedichten

Lichamen hingen als doeken over de spiegels.

Een immense hond lag in de kelder te hijgen.

In de euforische lucht had iemand de wolken opgestookt
zodat we door het landschap moesten waden.

Doodstil werd er gehurkt.

Waarom zou je weerloos kijken, als een bloeduitstorting
had een donkere hitte vlekken naar je hals opgeduwd.
Je lach borrelde van diep op bij het ontkurken,
met de spuitende fles aan de mond bleef je ledematen
oproepen - uit week glas opgetrokken lust -
jammerend over het gras uit.

Mijn gedachten dwongen me naar de ononderbroken stroom
insekten onder ons, terwijl ik mijn glas hief.
Je naakte keel trilde.
Glinsterend aardbeienvlees ving zijn weg aan.

Hypnotisch beten we ons
in dezelfde vrucht vast.

Vlakbij sleepte iemand een vuurbol
door het kurkdroge gras om de zon te imiteren.
Even lispelde de lucht.
De wind als een hand in je rode jurk bezig.

Languit heb ik hem begrepen,
lange vinger naar extase.

[p. 637]

 

Het zwartlederen hoofd in het gras is gladgestreken

 

haar dat aan het zingen gaat door de hand

 

van de zon.

 

 

 

Gekneusde bessen.

 

 

 

Die mond met haar geslik

 

kent mij, mijn bleekheid, de melk

 

die uitgesmeerd wordt en 's nachts ligt te rillen

 

als het vel van een kind onder het blauwe zwaailicht

 

van de bliksem.

 

 

 

Haar vliesdunne blos laat zich op dit moment kennen

 

als weerloos opspuitende papaver.

 

Zo willig. Zo druppelen we uit onszelf weg; blank gezet

 

onder een drift die ons nauwelijks in handen kan houden

 

lig ik te leven en zij, elektrisch

 

onder de benen kam van vingers knetterend,

 

wordt nu onophoudelijk over mij uitgegoten

 

haar.

[p. 638]

 

Rechtop zat het vannacht in mij te blazen tot de klauwtjes

 

van verlangen door mijn lichaam priemden -

 

tepels, tanden, tong.

 

 

 

Mijn handen vonkten uit jouw polsen.

 

Traag ijs schoof over me heen. Ik had zoveel benen

 

te kort. Een beker melk viel in mij stuk, werd opnieuw

 

samengezogen en viel.

 

 

 

Het witte vlees van perziken. Het bijten. De druppel

 

langs je kin.

 

 

 

Weerloos hing de naakte hals

 

te zuchten. Iemand nam mijn haar

 

als uitgeplozen touw ter hand,

 

ging in mijn mond liggen

 

een mond die zich versprak van zin.

[p. 639]

 

Zitten op het hek ineengedoken meisjes ons te begluren,

 

gevangen gezet in zwartblauw haar,

 

dan heeft zij zich - dansend - als een stok laten bestrijken

 

met rode confituur zodat door mij kunnen worden bestookt:

 

haar rug met vloeibare robijnen, de twee scharen van haar

 

benen uit twee zwarte legerschoenen en een glad hoofd

 

waarin ik iets lastigs vermoed.

 

 

 

Waarom doet deze perzikpit mij aan haar denken

 

(de bittere bruine vlam die zij binnenin verborgen houdt

 

tussen wijsvinger en duim)?

 

 

 

Staat ze er nog?

 

 

 

Glazen muntsiroop met ijs werden lukraak over het grasplein

 

uitgezet om mij te verwarren.

 

Nochtans is er een stem die aanzwelt en als gek

 

om haar begint te zoemen naar mij onderweg.

 

 

 

Terwijl een tong nat rond de omtrek van twee lippen maalt

 

is zij er al op bezig.

 

 

 

Een gesmolten kaars.