De Gids. Jaargang 157

[p. 477]

Wiel Kusters
Drie gedichten

Mijn moeder draagt twee volle korven
de keuken door, de kamer in
en zegt: Nu zie eens
wat ik heb geörven.

Zo spreekt mijn moeder niet.

Zij zet de korven voor mij neer
en ik hoor wat zij zegt en zucht:
Kijk, jongen, dit heb ik gestorven.

[p. 478]

 

Een man boort gaatjes in de muur

 

en hoort wat zij niet zegt

 

maar denken moet, want waar

 

zijn rook is, is haar vuur.

 

 

 

Zij is het midden van de vlam.

 

 

 

Zij luistert aan haar eigen oren

 

en weet te zeggen wat daar klinkt.

 

Ik hoor haar ruisen minder puur.

[p. 479]

 

Mijn moeder poetst het koper: slot

 

en bel en brievenbus. En wat

 

zij denkt, klaart ervan op.

 

Heel even is haar deur een beeld van God.

 

 

 

‘Straks loop ik tot ik nergens ben.’

 

 

 

De deur zit dicht, glans

 

van buiten. Zij zoekt haar sleutel,

 

wanhoopt, en verwenst haar kot.