De Gids. Jaargang 157

[p. 366]

Ron Elshout
Naglans

1

In het schijnsel
van het laken-
witte licht

legt hij de linkerhand
op zijn borstbeen; zijn
hand lígt daar, nabij
zijn keel, alsof hij iets in-

sluit, een herinnering
aan de hand, die elk moment
nog, vanaf zijn borst,
mij zou kunnen raken,

als een vogel,

terwijl dat geweest is, -
het lichtwitte laken.

[p. 367]

2

Een bres in het laken,
daarin dus geen afdruk van je gezicht.
Kan een dode zweten?

Een hand beschermt je keel,
maar je ogen zijn niet meer gericht.
Kan een dode spreken?

Misschien droom jij je vrij,
mij lukt dat niet in het gedicht.
Kun je ook zwijgen -

[p. 368]

3

Wat ik, in de nabijheid
van je huid, nalaat,
is niet meer dan de zuivere
gedaante van de herinnering,
de tastende hand, het gezicht
dat zijn voltooiing nadert.

Hoewel zelfs een chromosoom
spelbaar is, schuilt de macht
van de terugkeer alleen in het
woord - vlinder cocon rups -.

Nu je schaduw samenvalt
met wie hem wierp, schudt
iemand wat woorden uit
over het leven en dat

is het dan: ‘Nee, niet
vergeten, maar niet te bereiken.’

[p. 369]

4

Toen hij was uitgedacht, -

minder dan ooit was ik van hem
vervreemd, wilde hem niet
zien. Was

wit lichaam.

Ik somde hem op in
dingen: een pincet,
anilinepotlood, zijn postzegels,
de lange nagel van zijn pink,

celebreerde hem, - later
beet ik tot op het vlees.

[p. 370]

5

Vaak wist ik minder dan
zijn stem, zijn fluisterende
hand die een schaduw werpt,
‘Je moet niets vergeten’.

Ik sta naast hem en grijp mis,
zelfs in zijn zwijgen hoor ik
de stem, dat is de erfenis:

ik sta in de ruimte
en mag niets vergeten.