De Gids. Jaargang 157

[p. 141]

Sophia de Mello Breyner
Andresen
Ochtendroute

Je gaat over de weg die van gele aarde en bijna zonder schaduw is. De krekels zullen de bronzen stilte bezingen. Aan je rechterhand zal eerst een witgekalkte muur lopen die de bocht van de weg beschrijft. Daarna zal je de doorschijnende en ineengeslingerde vijgebomen tegenkomen; hun takken geven geen enkele schaduw. En zo ga je steeds rechtdoor met de zware hand van de zon rustend op je schouders, maar geleid door ijldun en fris licht. Totdat je aankomt bij de oude stadsmuren die nu een ruïne zijn. Ga onder de poort door en loop door de smalle, rechte, witte straatjes totdat je pal aan zee bij een groot, vierkant en licht plein komt, waarop in het midden een standbeeld staat. Loop dan tussen de huizen en de zee verder tot aan de markthal, die voorbij een hoge gele muur ligt. Daar moet je stoppen en even in de verte kijken, want daar is het zichtbare in alle omvang te zien. En bekijk het wit goed, het pure wit, het wit van de kalk waar het licht recht op valt. Ook daar, tussen de stad en het water zal je geen enkele schaduw vinden; zoek daarom beschutting in het aanhoudende en verkoelende briesje van zee. Ga de markthal binnen, sla rechtsaf en koop vissen bij de derde koopman die je achter de derde stenen toonbank vindt. De vissen zijn blauw en glinsterend en donker met zwarte vlekjes. En de man zal je vragen te kijken hoe rood hun kieuwen zijn en vooral hoe diep hun blauw is en hoe ze werkelijk, werkelijk naar zee ruiken. Daarna zul je zwarte en rode en roze en zilverkleurige vissen zien. En je zult kiezelkleurige inktvissen zien en de schelpen, de kinkhoorns en de scheermessen. Het licht zal vloeibaar worden en de lucht zelf zilt van smaak en een krab zal weglopen over een stenen tafel. Aan je rechterhand zal je dan een trap zien: ga vlug naar boven maar zonder de oude blinde aan te stoten die langzaam naar beneden komt. En boven aan de trap staat een vrouw van middelbare leeftijd met fijne, ondiepe rimpeltjes in haar gezicht. Om haar hals heeft ze een gouden medaillon met het portret van haar zoon die gestorven is. Vraag haar of ze je een takje

[p. 142]

laurier, een takje oregano, een takje peterselie en een takje munt geeft. Wat verderop moet je zwarte vijgen kopen: maar de vijgen zijn niet zwart maar blauw en vanbinnen zijn ze roze en uit elk ervan lekt een honingtraan. Ga daarna van de ene koopman naar de andere en vul je manden met vruchten, groente, kruiden, dauwdruppels en citroenen. Loop dan de trap af, ga de markt uit en loop naar het centrum van de stad. Nu zal je daar zien dat er langs de muren een blauw, smal en lang schaduwlint is ontstaan. Loop heel dicht langs de huizen. Op een van je schouders zal de hand van de schaduw rusten, op de andere de hand van de zon. Loop totdat je bij een hoge, vierkante kerk komt.

Daarbinnen zal je geknield in het halfdonker blijven zitten, kijkend naar het wit van de muren en de blauwe glans van de wandtegels. Daar zal je de stilte beluisteren. Daar zal jouw liefde voor de zichtbare dingen opstijgen als een lied dat jouw gebed is tot de grote onzichtbare God.

Uit de poëziebundel Livro Sexto (1962). Vertaling Catherine Barel