Apropos
poëziepan De intieme relatie tussen Leo Vroman en Georgine Sanders ‘onderstreept nog eens wat er, vooral voor de liefhebbers van onenigheid en literaire polemiek onder ons, mis is aan “Over en weer”: dichter en tegenstem kiezen samen een gedicht - waarbij allerlei aspecten natuurlijk al besproken worden - om dan “ieder voor zich” een stukje erover te schrijven. Niks tegengestelde opvattingen, strenge vragen, of vlam in de poëziepan,’ aldus Margot Engelen in haar commentaar op De Gids in NRC Handelsblad (18.1.1994). En ook dat Vervaeck en Hertmans het niet met elkaar aan de stok hebben gekregen naar aanleiding van hun commentaren bij een gedicht van Hertmans vindt ze ‘jammer’.
Duidelijker kon Margot Engelen niet verwoorden wat er mis is met literairjournalistieke scribenten van het slag onder welks vaandel zij zich schaart. Voor hen staat omgaan met en genieten van literatuur gelijk aan het zich parasiterend verlustigen aan conflicten tussen literatoren, waarbij niet de zaak die in het geding is telt maar alleen de heftigheid waarmee de opponenten elkaars persoonlijkheden door de modder halen. Zeker televisiemakers profiteren gretig van deze al te menselijke behoefte zich te verkneukelen bij het op veilige afstand en toch dichtbij gadeslaan van bekvechters. Ook zij hebben geen belang bij de zaak die in het geding is: gebrek aan onenigheid en verdieping in de zaak betekenen de dood voor hun programma's. Zij wenden al hun vernuft aan voor het scheppen van artificiële intermenselijke spanningen. En stel je voor dat Margot Engelen in plaats van over literaire meningsverschillen alleen maar iets over een gedicht zou moeten schrijven... - huub beurskens
Auteursrechtelijk beschermd