De Gids. Jaargang 157

[p. 47]

Kester Freriks
De droom van een roofdier

1

De mensheid schrijft geschiedenis - de droom
van een roofdier. In hechtenis is niemand God
geworden: vermoorden we die man en roven
zijn geld of snijden we hem open, diner voor

de krijsende meeuwen boven de vloedlijn.
Er kwamen mensen die een moord pleegden
om hier, waar scheermes, zandkorrel en nonnetje
in schuim blozend als de ochtendzon te zijn.

Ik dreef mijn jeugd op de spits met land-
verovertje in het natte zand van Egmond aan Zee.
Waar kon ik haar terugvinden, de herinnering

van gekomen uit het oosten de zee voor het eerst
uitgestrekt en vervuld van grijs en loomte
in mijn ogen? Met van zout bijtende vingertoppen

betastte ik mijn ogen en ik weet dat ik niet huilde.

[p. 48]

2

En als roos leefde ze zo lang als rozen leven:
één hele ochtend. Mijn vader G. zei me te oefenen
in een voorhoofd, waarop de slagen van de wereld
afketsen. Hoe koeler je de dingen berekent, hoe

verder je het brengt. Het is net zo onvergeeflijk
gevoelens te laten gaan als geen cent te bezitten.
Ik had niet hoeven vallen toen van het hoge duin
want ik was vlak bij zee, maar wie rent wil vallen.

Achter mijn rug het land met onder de linden het pad
waarlangs sla en peterselie, een bed van grassen
zoveel als bladeren aan bomen ruisend in gelijkvormigheid.

Ik weet niet, of het mooi is, wat mij trekt;
ik weet niet, of een herinnering mooi of lelijk is.
Ik weet dat de nacht niet valt maar klimt boven zee.

[p. 49]

3

De zee is ook theater: het doen alsof, dat weidse,
die lijst van horizon tot horizon, regensluiers
als coulissen waartussen de zon van november staat
te doen of ze de koude wieken van een meeuw verwarmt.

Ik moet altijd verder naar het westen tot waar de oceaan
me meeneemt naar Amerika. Waarom zijn de spiegels
van het westen niet bedekt, als in een huis van rouw?
Reikhalzend naar het westen, over zee, verdrink ik.

De zee ritselt nooit aan je voet zoals grashalmen
dat doen. Kijk van dichtbij naar de zee en ze bestaat niet.
Altijd de ogen oplichtend naar de verte en in het hart

de pijn om diezelfde verte. Ik leerde de wereld kennen
door te kijken, waaiend koper van het herfstbos,
onder de reusachtige hemel een rivier die westwaarts trekt.

[p. 50]

4

Wuivend graan onder de zeespiegel: ik duw met mijn
handen het water uiteen en zilverwit flitst een vis
tussen het goud van het koren dat waait onder
een aflandige wind. Een kreek meandert tot schelpenpad.

Opwolkend zand vindt beschutting aan de lijzijde
van een verdronken schip, de zeilen vallen open,
haagwinde woekert langs mast en lijnen - is het
een harp van zeewier of een vleugelpiano vol water?

In de wijde Zuiderzee is eerst de wildheid van water
getemd met basalt en dijk, en werd de zee brak,
het omliggende land vals van hunkering zelfvliedend

als water te zijn: toen stolde onder de hand van G. water
opnieuw tot land. Laat springtij wild als storm in het hart
aan zee de zee, het land het land: in die oude orde.

[p. 51]

5

De eucalyptus kamt nooit zijn haren en ruist luider
dan de zee, daar waar het Grieks en als van een kleurdoos
is. Hier aan andere kust bestaat niet wat niet te koop is.
Aan zee zie ik de kleuren van mijn landelijke jeugd opnieuw.

In het hoge koren verdronken boerderijen. Kroondomein
van helgeel; de eerste lust onder het lindegroen en vuurrood
de vinnen van de baarzen die we uit de sloot sloegen,
wakken makend in het kroos, de spotlach van de specht.

Schraal licht over de dingen. Is dat de wil van vader G.?
Een huis is niet het wonen; de zee niet het verlangen.
Zij zegt: ‘Ik wil naar zee. Om iets te vergeten.’

Haar hoofd op de westelijke spoorrails: ik nam haar hand.
Zij was wervelend en onrustwekkend als een herinnering. Oh,
helderheid van binnenzee waarvan ik brooddronken word!

(Ik ga op in de wereld zoals ze is: ik ben tegen, ik
verzet en trap om me heen. En ook: lyrisch van wrok.)