De Gids. Jaargang 156

[p. 136]

Anneke Brassinga
Vijf vanités

Omloop

De strekking ligt vast, onberekenbaar:
evenwijdig aan grashalmboog spant zich

mijn waslijn van opschot naar verschiet,
neiging ter kimme. Geteld alle schreden

die ik koord zal dansen onder de tenten
des hemels, de immense; opzien barend

en met bijval van zangers. Als 's nachts
mijn schaduw, bleek vangzeil, hoognederig

te drogen hangt, drenkt mij muziek en val
ik hemelwaarts verenigd met de as van al.

[p. 137]

Fossiel I

Koud bloed in vuur, een dag om eieren te leggen
bij wat van regen rot. Wolken dalen in dalen, nat

bos ademt in de haard, leert weerspannig roken
en sterretjes braken. Evolutie: brekende levens

zullen vliegen, vederlicht. Zo vele tongetjes
flitsend onder de zon - zingende, gloeiende,

talloze onzichtbaar in hun schaal. Prehistorie
van lust die zal branden tot as. Herkent mij

het serpent als het zich bijt in de staart?
De fenix herrijst - het oog blijft verstenen.

[p. 138]

Fossiel II

Buiklopers zijn hardlopers, zuiveringszout
maakt de voeten gezond. Een worm knaagt

mijn verhemelte: te veel heb ik geborreld
en gesist in het vuur van mijn schaammond

zigzag door het handjesgras. Eva bepoteld
en met zonden bezaaid. Er is in de natuur

geen liefde die ons niet aanvreet, blaren
trekt, wulps krullend als varens. Wij zijn

fossiele brandstof, rupsbaan naar gekerm:
in ons karkas zingt al een vlinderzwerm.

[p. 139]

Bron

Met voeten verstenend treed ik de stenen bron.
Een kerkhof, waar aalgladde algen herdenken

hij die was trekvaart, leugen en vader dood.
Zwemmend verbeeld ik de kunst van het lijden:

de armen en benen slaan huiverend, betraand
als weduwen zich heen door gemis van zon -

Gods zoon, verdronken in een ijskoud gewemel
van schrijvertjes op het donkere spiegelrond.

O vissebloed dat mij doorvloeit, levenslang
te dromen van stromend marmer, waterbrand.

[p. 140]

Zeemeeuw in boomvork

Altijd begon het met een wandeling door het groen
doordat het groen zo dringend voor de ruiten stond;
wij moesten door het groen om te geraken bij de zinnenzee,
nee binnenzee waar ons iets onbezonken
stralends zou genaken, al was het nog zo ondoordringbaar nacht.

Dan waren er avonden fosforiserend en golvend lauw.
Vluchtig zoals een zeemeeuw op water kan lopen
zaten groene vliegjes te stralen in zwarte struiken, liefkozingen
timide maar onbezonnen; in de boomvorken
om die binnendringende zinnen hing de nacht.

Daarna de onzalige dageraden met smartsmaragden groen
en strubbelingsparels in heftig gesloten coconnen
verzonken in de binnenzee, en het gelispel van hagelbuitjes
over brandschone takken vol zeemeeuwen die hun veren
schuierden met klikkende snavelen...

Nu komen en gaan onze huiveringen halfhuilende
door het loodzware groen dat water aan vissers verraadt.
En wij daarin bezonken, nog maar flauw stralend
gaan onder hun ogen in onze ogen zonder pardon
steeds opnieuw maar ten naaste bij dood.