De Gids. Jaargang 155

[p. 1002]

Kreek Daey Ouwens
Zes Gedichten

Mijn oudgeworden vader
Vouwt papieren bloemen.
Bloemen die huilen
en niet kunnen huilen.

Zoveel jaar al gestorven,
moet hij daar nu nog zitten.
In zijn hand een boeketje,
zo'n kinderboeketje.

Wij allen hebben je aangestaard.
Geroepen: Ga door met de strijd!

[p. 1003]

† J.

Het bed staat in de keuken.
Behoedzaam afgemaakte zinnen,
stilte.

Op een gehuurde stoel
draai ik zacht rond.
Ik denk te veel en
bomen in een lege straat
doen mij toch nog meer denken.

Snelle handen dempen
een voor een
de lichten.

Het bed is een boot,
getekend in de zee,

De zee, zo gigantisch,
weet klein te zijn.

[p. 1004]

Rookmoeder

Het kind in de tuin
is een ander kind.

Het woont in een dik huis.
De moeder gaat in zachte kringen,
het stilste.
Het onwennigste.

Ik wil het altijd weer,
liggen in vaste armen.
De tuin verzint het kind
de vrouw
de lucht
is platgesteven.

Ze legt haar rode handen neer.
In de grond maakt ze barsten,
en ze kookt voor ons een kool
die de vorm heeft van een hoed.

Hoe lang kan een moeder leven?

[p. 1005]

Wasdag

De woorden van water,
het waaien de wangen de
vuurrode kousen de handen
slaan open en dicht
als een bed.

Mijn moeder droeg een witte schort,
waaronder twaalf kinderen.

Toen ze proefde van de soep
zag ik pas hoe mooi ze was.

[p. 1006]

Mongooltje

Te grote muts.
Men lispelt,
hand in hand,
woordjes van liefde.

Innig en ver
speelt urenlang
een mechaniek,

een spreeuw vliegt op.
Hij is zo eenzaam
dat hij dat komt zeggen.

Ik zie dat toch
een soort vertrouwen
hem beweegt,

de tuin lijkt voller nu
met rozen,

de boze liefde
valt in bladeren
uiteen.

[p. 1007]

 

Ver weg is mijn moeder.

 

Ze is jong en verlegen.

 

Ze ligt in haar kist als een kleine viool.

 

 

 

Ik wil een wiegeliedje zingen.

 

Ik wil niet weg meer uit haar armen.

 

Ik wil de sneeuw bewaren, de schaduw

 

en de stof ophopen in een dichte doos.

 

Ik wil haar iets geven.

 

 

 

De dood is geen heeroom met leerbruine lippen.

 

De dood heeft een ernstig en lieflijk gezicht.

 

Het kind is zo bang als een blad in de winter.

 

De moeder, de dood, dragen samen het kind.