De Gids. Jaargang 155

[p. 739]

Antoine A.R. de Kom
Caraibische triptiek

Waaigat

Nu van dit slapend paarse huis fel geel
de blinden in het stalen zonlicht baden, denk ik
mij binnen in de luwte, op geschroeide voet verblind.

Het waait. Schemerend in lege kamers staan geklonken
tussen stenen tegels kromme struiken, zwart van blad.
Het tocht langs de met zand bestoven vensterbanken,

waar door dunne zonnestralen stof van jaren drijft.
Hier achter 't verhoute donker van gesloten luiken
waan ik het glazen water van een baai, zie ik al strand,

en als het schaarse licht de ruwe wanden pleistert,
dan open ik de blinden, sluit de ramen, - giert
door spinnewebben en gebroken ruiten hete eilandwind.

[p. 740]

Blauwbaai

Warmte heeft de glazig blauwe drenkeling
doen barsten lang voor jij gezapig
langs het zonnig zeestrand jut, op zoek
naar ijs waar schuim is en dan struikel je

over een zonnebader, bruin besmeurd
met olie, half vergaan, of tast hij,
ogen dicht, rond parasol & ligstoel
tot de hand ijskoude blauwe curaçao ontmoet?

't Is doods felle dorst die hem bevrijdde uit
de glaciale helderheid der baai, en die 'n kille
blik jou geeft, terwijl de dode op de vloedlijn

wentelt - jij gaat na 't zien van stervens
vlijm naar plekken waar de branding sproeit,
zó walg je bij het braken van de zee te Blauwbaai.

[p. 741]

Sectie o

Toekans rusten in de tamarinden
nu jij aan 't lateriet der dagen denkt:
het rode droge stof van onverharde wegen
is niet minder dan een steevast teken,

wijzend op het vlotten van jouw langverwachte,
plotselinge dood, steenhard,
in natte diepten van een weelderig
met slingerplanten overgroeid ravijn -

jij bijt van angst je lippen stuk
en zet je schrap tegen de leuning
op een onbenoemde houten trap die krakend

naar de vochtige, blinde veranda leidt. Regen
raast en wijkt wanneer de lucht, eerst grijs,
hier opklaart, ijl en bleu in hoge leegte.