De Gids. Jaargang 154

[p. 814]

Antoine A.R. de Kom
Drie gedichten

De kilte in Brasilia

bij de dood van Sander Spuijbroek

De zon smelt sneeuw uit bomen weg:
koud water marmert langs de kale takken
en valt. De bomen gaan weer groener worden

en zij zullen bloeien in de lauwe avondwind -
ik ben de lentesfeer van late bloesems moe.
De zomerwolken aan de hoge lucht verdrijf ik

naar een stad waarin ik weinig bomen denk -
de wegen zijn er rood en droog en pas
geplante palmen staan daar toch weer wuivend

als bestofte groene pluimen pluizig
in de zon om witte galerijen heen: ik kleum,
het koud zweet glimt aan mijn versteende slapen.

[p. 815]

December

December: in de blauwe stenen schemer
van dit winters leegstaand zwembad
beroert de schrale wind verwaaide droge bladeren.

Het ritselt zacht wanneer ik klappertandend
op de duikplank stap - mijn blote voeten vriezen stuk
en asgrauw staar ik naar de grijze lucht.

December: in dit ijzig blauwe zwembad bloeit
de witte lotus op - het water glinstert
in de zon die feller wordt en daar waar bad en

duikplank zijn bedekt met natte bruine bladeren
spring ik ontdooid met vol gewicht en met een boog
raak ik languit de ijsvloer, tussen blad en bloem.

[p. 816]

Werelds wit

Ik denk de wereld wit, een bleek
breed zandstrand reikt hier strak
tot aan de einder; en waar de zee zich

diepblauw als een dunne streep verliest
in het azuur - daar vriest de branding dicht
tot winterlandschap: wat onder felle vlagen

stuifzand duinen lijken, zijn dorstig rustend
de besneeuwde dieren van mijn verdwaalde
karavaan, - ik ben de dwaze Sultan,

en ijlend in mijn purperrood satijn,
zie ik alom het levende bewijs
van wit & werelds badend Istanbul.