De Gids. Jaargang 154

[p. 743]

Ron Elshout
Drie gedichten

Breuklijn

Mergdicht ben ik bij hem
wanneer zijn krijsende pijn
mijn schedel splijt, - de vader

neemt zijn kind op en volgt
de tegen het licht zichtbaar
geworden fractuur, ziet

achter de wijzende nagel
van de arts, dat

wat hij eigenlijk is;
ooit hinkend, stil-

vallend. ‘Zie.’

Niet anders te bestendigen
dan in de dunne lijn op de foto
zich nergens omzettend in taal,

zoals wanneer de chirurg
het scalpel op mijn huid zet.

[p. 744]

Trevifontein

Voor Gijs

De hitte sluit bijna zijn ogen, ik laaf
me aan het koele marmer,

dan besluit hij ‘Ik kom hier weer’
en zijn munt schiet weg.

Door de listen van het licht lijkt
even de munt een druppel,
daarna trekt het water dicht.

Ik laat zijn geloof intact.

Kijkend naar het marmer voel ik
een geldstuk in mijn hand,
mijn droge keel -

ik laat zijn geloof intact,
eens komt hij hier weer.

[p. 745]

In Homerus' geest

Roze vingers in de verte
voel ik op mijn oogleden;

beroofd van licht heb ik
zozeer weet van het zoeken

dat ik hem geschapen heb
en opgejaagd, -

arend aarzelend boven landschap.

Soms leg ik mijn oor aan een schelp
en laat de zee, zwart, weer zingen.

Als een albatros hang ik
spiedend boven hem en noem

dat schrijvend ‘de goden’,
maar dat ben ik, dat ben ik.

Waarom echter bedacht ik toen
dat uitgebrande oog en noemde hem

‘Niemand’.
Zo sla ik zelf neer in mijn taal.

Ik huiver, moet verder,
zijn vrouw wacht hem.