De Gids. Jaargang 154

[p. 738]

Jan Kostwinder
Artesania

Artesania

Daar is de maker, de mismaakte.
Potscherven verzamelt hij, roestig ijzer,
een spinneweb vol lijken. Misschien maakt hij
van mij een Persefone uit klei,
een offerbloedschaal, een voorouderbeeld
met veren beplakt, Chagalls kunstrijdster
in Eros’ dracht. Misschien maakt hij
van mij wat ik niet ben, een schreeuw,
ongearticuleerd, een spontaan gebaar -
misschien maakt hij mij.

[p. 739]

Lucifer

Engel, zegt ze; ze steekt
haar handen naar je uit -
je bent haar hemelse bruid.

Maar die je angel breekt
en in je steekt, steekt
je later beide ogen uit.

En kijk, de engel brandt,
de engel valt met bei
zijn vleugeltjes naar bene-

[p. 740]

Pastorale

Zitten in het veld is niet verboden
wanneer de veearts komt - als wij
ons maar oplettend tonen.

Hij wil dat wij erachter komen
dat het binnenste van vaders koeien
aanvoelt als moeders kousen

wanneer ze zwanger zijn.

Hij trekt zijn handschoen
aan, wij worden al banger,
kruipen dichter bij elkaar -

Nu doet hij het voor, een eeuwigheid
van schapen tellen en dan -
Deze is leeg, zegt hij.

Zij krijgt een enkele reis aangeboden.

[p. 741]

In het dal

Stroomopwaarts door een tuin
met bloeiende magnolia's;
Ierse setters langs het pad,
de beste, de mooiste die ooit
een landheer heeft gehad.
Ik, die mijn dorst niet kan
bedwingen, zie een meisje
neerhurken achter struiken.
Ik ga languit in de weide
liggen. Ik moet mijn verstand
eens gaan gebruiken.

[p. 742]

Poppenkast

In het duister bedacht - twee
houten Klazen, en hun evenbeeld
in de ochtend volbracht.

Die gebutste rug waarover twee
craquelé handjes gleden
in het veel te kleine ledikant -

dat ze zijn gebruikt kleurt ze.

Maar in heimelijke folianten
wordt de waarheid opgetast
en in onzichtbare inkt beschreven.

‘Je dacht dat tederheid
in een handreiking lag
maar wie sprong over de afgrond

tussen onze lits-jumeaux vannacht?’