De Gids. Jaargang 154

[p. 647]

Ron Elshout
Fernhout

(1)

Zichzelf naderend. Helder steeds
dichterbij, staande voor het geopend
raam, kijkend naar de twee bijna doorzichtige
flesjes, daarin door-
zichtige vloeistof, - zelfportret.

Voorjaar, perziken, rotte appels.

Ik word winter en schilder mezelf.
Van binnen groeit stilte;

voorbij de beelden waar woorden
voor zijn, geen beeld meer van node:
de zee is blauw en je hoort
haar ruisen, - als in een schelp.

Winter, aarde, nacht, dooi.

[p. 648]

(2)

Zichzelf verwijderend;

misschien is de zee grijs,
die ruis moet kwijt, -

golven of geen golven,
de aanzwellende branding.

Boven de golfslag het scherp
van de snede, blauw

op blauw stotend.

[p. 649]

(3)
Zee bij storm, 1959

Lichtblauw, groenig, wit, blauw,
blauwig, lichtblauw, groen, wit,
groenig, blauw, lichtblauw, wit,
lichtblauw, blauwig, wit, groen,

blauwig, lichtblauw, blauw, wit,
lichtblauw, groenig, wit, blauw,
blauwig, lichtblauw, wit, groen,
groenig, blauw, lichtblauw, wit.

Beweging, wind, water, schuim,
wind, water, beweging, schuim,
water, beweging, wind, schuim.

Het waait, het golft, het licht.
Het golft, het waait, het licht.
Het licht, het licht, het licht!

[p. 650]

(4)

De zee? Nee, geen zee, -

‘Zonder titel’. Blauw,
groene wakken ingeblazen.

Wankelend; waarna geest
over de wateren.