De Gids. Jaargang 154

[p. 303]

Michael Tophoff
Haventijd

1

nauwelijks gereed voor de sprong
amper de kleren gebundeld
de laatste slok water met één
voet reeds over de drempel
van wat je hoop durfde te noemen
en minstens woning

nog houden netten van mist
de geur van jasmijn en anijs
- de zoete droom valt niet te chanteren
hij ontkent elk verbond

maak je niets wijs: in een oogwenk
aanvaard je elke bestemming
eer de zon opkomt
vindt de griek een vervanger

[p. 304]

2

telkens was je gerust
wanneer het open gordijn je liet zien wat er was:
potten vol rozen / de gebarsten kop van een godheid /
jannis’ gelach door de tuin

onverhoeds rukte de hoorn je weg
uit de lome omhelzing
met de schrik van een plotseling onweer
de schichtige hond
die je ooit versleet voor gezelschap
schurkt langs de kade

hol echoot je stap op het gangboord
men heeft je zien komen - hij met de oorbel
de varensman met zijn haak zijn dronken ogen
zijn grijnslach
wanneer hij losgooit en ophaalt en koerszet

[p. 305]

3

die kiel slijpt een haarscherpe groef
in de gepantserde zee
het rif lokt
bezijden de vaargeul de gebochelde vis
heeft de ring ingeslikt
waarin je haar naam had geëtst

weet je het zelf nog -
honend gooide je hem
van de duintop als kreeg je de vrijheid
in ruil je schreeuwde tegen de wind
je stond op erkenning

deert het je werkelijk -
verpandde je niet reeds je paspoort
bekransde je niet briseïs’ lijf
met je laatste rijkdom je uitheemse munten

(endymion heeft ze je ooit genoemd
je veroordeeld tot dromen
koortsige als die van knapen)

maar als ze je binden aan masthout
heb je geen oog meer voor haar
de grote beer is oneindig verstard
andromeda's nevel gescheurd

zout tussen bijtende lippen
de storm staat hoog als een vlag
loerend zeevolk
ontzegt vlucht of terugkeer

[p. 306]

4

rokende vuren
seinden je aankomst van eiland naar eiland
het anker vreet zand
daar ratelt de loopplank

het kommando staat klaar
de morsige grijsaard vooraan
je herkent de uil op zijn schouder
zijn priesterkleed de verlepte bos kruiden

naast hem de wrede hond niet die
niet die van gister maar deze
die likt voor de beet

bij je geschreeuwde ‘briseïs!’
opent het zwartoog haar mantel
een gaping tussen gehavende huid

je vergissing loochen je niet
opnieuw beproef je haar naam
als een lokroep maar je weet beter
dan iedereen op de kade
welk stuk gespeeld wordt

[p. 307]

5

nu kapt de varensman smalend het touw
hij heeft zijn loon al geïnd vòòr hij je bond
als overtollige vracht duwt hij je
naar de gesluierde koets die gereedstaat
achter het vale skelet van een paard

- niet nog eens dit beeld
niet opnieuw: briseïs: dit ijselijk doorzicht
van toen je me lokte met sneeuw
witte kristallen die hemel en aarde beloofden

maar de sneeuw loog
je roemruchte huid werd doorzichtig
een plotselinge zon had je botten gebleekt
daar hadden kraaien hun nest -

de voerman klakt met de tong
de hemel kantelt en sterren spoelen
als vis over de schuimende kade