De Gids. Jaargang 153

[p. 1036]

Rouke van der Hoek
Drie gedichten

Lichtzoekers

Wie op open land
de zon achterna loopt
beschrijft een ellips.

Ga maar na.

Nee, het licht moet je verschalken
via omwegen, stegen en tunnels,
zwarte episodes

als de oude veldheren die met listen
maar zonder leger uittrokken

om veldslagen en geschiedenisboeken te vermijden
en niet ingeruild te worden
voor een standbeeld.

Ja, al die eeuwen
manoeuvreren zij in het verborgene.

Door hun geritsel en macht
wagen we ons deze zomernacht
niet ver van het verlicht terras.

[p. 1037]

Uilen op het oorlogskerkhof

Jij wist de roestboom te staan
tussen betonnen kruisen,
verslagen Duitsers
en overig

feldgrau braaktapijt verraadt een troep
ransuilen in de sparren
die stil en aandachtig, koppies scheef,
over onze geschiedenis waken.

Terwijl ik hun wetenschappelijke distantie bestudeer,
scharrel jij, vader, door de Noordlimburgse sneeuw
en de jaren dertig

waarheen geen elektriciteitsdraden, telefoonpalen
of geluiden meer vertrekken.

Je zoekt en roept:
hier ligt hij, Jas,

Jasper R., dorpsgenoot
en ss-er.

Boerenzoon, krisis en toch doorgedraaide groente.
‘Als de R's eenmaal iets besloten,
dan geen half werk.’

[p. 1038]

Roeken

Door het helblauw
schuiven twee roeken ons gezichtsveld binnen.
Verkenners. Dan twintig, tweehonderd,
tweehonderdtweeëntwintig.

Trage praatgrage eskaders
op weg naar hun ondoorgrondelijke slaapbossen,

maar recht boven ons raken ze de richting kwijt.
Snibbig roepend wervelen ze
alsof er een knoop in de lucht

Waarom hier?

Misschien omdat ze weten
dat ik onder hen was en weet
dat zij de zielen van onze voorouders zijn.

Het kan.