De Gids. Jaargang 153

[p. 933]

Astrid Roemer
Twee gedichten

O dichter zonder nageslacht

hij kent de kieren van de dag
omdat hij uitziet naar het donker
en dan zodra die nevel valt
weerkaatst de stilte van een ochtend

in hem staat één geliefde op
zij kust zijn mond
zij kust zijn hand
- niet eens de zon weet van dat branden
maar al wat waar is lost zich op

de inkt, de letter, de gedachte
herinnering en toekomst-droom
en pijn van te veel natte nachten
en zweet dat stinkt naar dagelijks brood

hij kent de lust van zijn geliefde
hoe zacht zij hem tot zingen drijft
zo zoet, zo bitter, en bezeten
kwatrijnen hem om adem smeken

in hem staat één geliefde op
zij kust zijn mond
zij kust zijn hand
- niet eens de zon weet van dat branden
maar al wat waar is loste op

[p. 934]

 

de maan, de straten, de gebouwen

 

zelfs zomerwind en horizon

 

en het verlangen naar de vrouwen

 

bevrijdt hem in een zelfmoord-nacht -

 

 

 

maar: in de kieren van de nacht

 

terwijl hij uitziet naar het donker

 

wordt hij van kinderlachen dronken

 

 

 

o - dichter zonder nageslacht

[p. 935]

Zelfportret 1990

Ik zie haar in de spiegels
ze heeft een breuk in het gelaat
die neemt ze mee naar elk uur:
merkteken van verdiept bestaan -

de lijn van een gebroken dag
die rimpelloze cirkels bijt
zij voelt hoe zij verstilt en krimpt
in de wending die elk tijdstip neemt

het geweld rolt op haar af - voortdurend
in gespleten taal; want beelden weet ze
leven ook -
pijn hecht zich ook aan materiaal

ze gooit de feiten in het vuur: krante-
koppen hebben geen gezicht; lichtbeelden
krijgen zoveel kleur en liefdes, o: die
sterven weer; ze strooit de as uit over zee

het water voegt de afbraak in
het vuur vreet aan haar eigen huid
geweld ademt ze in en uit - in de wending
die het tijdperk nam schakelt geluk soms aan
- vaak uit

zo is het mensbeeld weer compleet
van martelaar, van held - en beul
het heeft een breuk in het gezicht
ze ziet het in de jaren: ik!