De Gids. Jaargang 153

[p. 298]

Hans van de Waarsenburg
Drie gedichten^*

San Juan (Puerto Rico)

Tussen de zeewaarts gerichte
Kanonnen van El Moro
Dalen en stijgen, traploos bijna
Ritselende jurken in hoofs bewegen

Stervensvrij geplaatst in merengues
Buiten het zwarte glas van de nacht
Danst hij het oude land ver
Bont lawaai en beweegloos palmblad

Tot aan de waterrand hij zeilen ontwaart
Haar schaduwbeeld dat wenkt
Terwijl het kakelt en krast
En kettingen plots tegen de kade slaan

In een bedding van windse stilte
Legt hij de handen op de tere zee
Haar zwellen sluimert
In de schijnglans van de eb.

* Uit: De dorst der havensteden

[p. 299]

San Juan II

Kom je in de buurt van hitte
Kruip je als een pissebed
Onder de grafsteen

Zoek je adem van verleden
Hoest je het zwarte zand op
Begint de dans der glazen

Schamp en schoffeer je
De belladonnas met hun
Wenkende glas Blue Curacao

Altijd wordt later troost
Verlaat je het koesterende pad
En springt naar maan en lachend palmblad.

[p. 300]

Macao

Het roept vervlogen beelden
Windstorm en onthoofding aan
Schepen voor de rede, ontbindend
In zonlicht, een stormig vergaan

Sla de glazen om en om
Drink op de gehavende jonk
Laat hitte zichzelf blazen
Al dit verlies bezonk

In romantisch doodschap
Stierf je oud Macao
In roekeloos gokken om niets
Zelfs geen vrouw.