tevreden leek als het verkreukelde katoen op haar voeten lag en ze eruit kon stappen. Alexandra duwde andere kinderen onverwacht in het zwembad wanneer ze toekeken hoe de geharde lijven van veteranen het koele water trotseerden; haar korte kreetje priemde door de stilte en werd teruggekaatst door wanden van acht etages. Alexandra praatte hardop tegen haar pop die ze uitkleedde en in bad stopte en ze verhief bestraffend haar stem als de pop weigerde haar armen uit te slaan. ‘So wirst du niemals schwimmen lernen, du blöde Kuh!’
Het ovalen zwembad was omringd door zonneterrassen en een uitgestrekte tuin waar oeroude olijfbomen, hun takken grillig ten hemel geheven, gespaard waren gebleven en palmen nieuw aangeplant. Een laantje van eucalyptusbomen - vervelde stammen, geurige bladeren - leek aangelegd voor meditatieven. Wie wilde, kon slapen onder bloesems van jasmijn, in de schaduw van violette bougainvilles en opzichtig in vuur geschoten rozestruiken; kon sneeuwvlakten en woestijnen vergeten. En natuurlijk ontbrak de ‘Liegewiese’ niet; rustbedden met matrassen, ligstoelen, alles op geluidloze rubber wieletjes. In dat voorjaar lag de Liegewiese na de lunch pas goed in volle zon. Oudere gasten genoten buiten hun siësta, verzekerd van voorgeschreven stilte.
Op een rustig middaguur deden bij de receptie drie Spaanse jongens in zwarte broek en rood jasje vage dingen met formulieren. Ergens hoog in het gebouw knalde een deur dicht, een inslag op afstand. Sandalen kletterden de trappen af. Belangrijke zaken hadden de twee meisjes te bespreken. Schoentjes aan, ja of nee. Haren kammen. Het jurkje of het schortje of het badpak, of bloot te water laten? ‘Es ist so heiss draussen.’ Andrea droeg haar pop op een arm, een klein meisje op de arm van een iets groter meisje. De pop van Alexandra hing er zomaar bij, aan één arm, met kans op gewrichtskneuzingen, amputaties, beschadigingen. Ze stapten langs de balie met de drie geïnteresseerde jongemannen.
‘Warte mal!’ riep Alexandra. ‘Du kannst doch nicht zo hinausgehen. Deine Puppe, du sollst deine Puppe doch vorstellen! Sonst denken diese Leute: was ist denn das für 'ne Puppe?’
Ze hief haar pop met beide handen boven haar hoofd ter hoogte van de balie. ‘Lieselotte, bitte,’ zei ze vormelijk, en Lieselotte knikte abrupt door in haar taille. De Spanjaarden lachten en knikten. Toen plaatste Andrea haar pop op de balie, staandebeens. ‘Gabriele,’ zei ze beleefd; ze liet Gabriele haar rechterhand uitsteken. De jongens glimlachten. ‘Gefälligst,’ zei de middelste. De kinderen rukten hun poppen van de balie en renden gierend door de hal naar buiten. Nee, niet naar die Mutti.
De moeders van de meisjes waren vriendinnen. Die van Andrea was een bescheiden vrouw, blond, mit klarem Blick. Alexandra's moeder was een zo manifeste, opdringerige schoonheid dat ze niet genegeerd kon worden. Zwart haar, lichtbruine huid, zonnebaden eigenlijk overbodig. Ze droeg witte badcombinaties. Vlak voor je ogen ontdeed ze zich van een korte witte jurk, vouwde ze een wit rokje, een omslagdoekje, van haar heupen, legde zich dan achterover op een rustbed, een wit montuur om haar ogen.
Wat had ze nu vergeten? Ze stond op, sloeg het rokje om haar lendenen en liep over het dichtbevolkte terras langs bedden en stoelen, waar ze schijnbaar te slapen la-
Auteursrechtelijk beschermd