De Gids. Jaargang 153

[p. 111]

Anneke Brassinga
IJsland

*

Grootste helderheid laat de dingen
schuiven en springen
gestoken door licht zo scherp
dat het laat zien zichzelf
als rilling, kookdamp
tegen de koude wand
van onzichtbare nacht.
Geen ster te zien
in duizeling van dag
geen schijn van eeuwigheid.

*

Water is weg te denken
voor wie in het dal
naar zee kijkt, overvloed
van kalmte drenkend
vergeet het zich, ruimt
zijn veld. Het oog daalt
naar toppen, hellende vlakten
en wolken in een lucht
als water vermomd.
Soms is zien weg te denken
ligt het daar
op de bodem zenit te zijn.

[p. 112]

 

*

 

 

 

Niemand, de mijne, vangt monsters

 

uit zee met een speld.

 

Op zijn bord leg ik gedrochten

 

uit de vacht van dode vossen gepeld.

 

Dan jaag ik hem de berg op, omgord

 

met veren vliegt niemand hoger.

 

's Avonds keert hij als lawine terug

 

springt mij ijzig op de rug.

 

Niemand doet mij zo de dampen aan

 

als mijn liefste, de volle maan.

 

 

 

*

 

 

 

De lucht een ram blinkend

 

van horens, rijk aan wol.

 

Zee een steen vol gaten

 

met schepen, schapen, licht, lucht.

 

Mensen gaan als water

 

door al de gaten heen.

 

 

 

*

 

 

 

Er is hier veel dat grond raakt

 

zwaar zonder wortels rust

 

in zee of op land, what's in

 

a name, gespleten steen blijft

 

getweeën een, het water wast

 

zich zoals licht dag en nacht

 

de ogen reinigt. Tijd ligt opgetast,

 

valt verlossend druppels

 

doorgewinterde sneeuw

 

 

 

Niets menselijks is ons vreemd,

 

zeggen de dames op de berg

 

terwijl zij smelten, steeds frivoler

 

hun taille, hun parasol

 

verandert allengs in een dode rat,

 

hun zwarte borsten dijen uit

 

in dooi, kanker van winter

 

door overmaat aan licht.

[p. 113]

 

Er is geen horizon op zee

 

een kier stralender dan zon

 

waar de aarde, gat vol stenen

 

in de lucht, leeg wordt

 

begrip ontgaat als de zwarte pupil

 

in het oog van een schaap

 

voor het zich omdraait,

 

zich uit de voeten maakt:

 

vreemd, stenen zijn wij elkaar.

 

 

 

*

 

 

 

Wat te zeggen als iets zoekraakt

 

in het grijs tussen keien?

 

Stilte valt in het oog, pool

 

de plek waar iets niet is.

 

Kan ik niet tevreden zijn

 

met al de ontelbare stenen

 

daar beneden in de baai?

 

Zeg maar dat ik blind ben, de kei

 

tussen keien niet zie

 

waaraan ik twijfelen kan.

 

Te zien of niet te zien:

 

iets moet er zijn

 

zegt al wat is.

[p. 114]

 

*

 

 

 

Stenen hebben een hart van brand.

 

De tweede regel is verdampt

 

in wind zo hard dat ik in elke hand

 

een steen moet dragen

 

staand op de kraterrand.

 

De eerste regel ging verloren

 

in mist boven de weg, rook

 

slinger door het land.

 

Vuurslag, geweld van vallen.

 

 

 

Ontelbaar maal toeval, gestapeld

 

wegwijzer naar meer, verder, altijd

 

hetzelfde afval van stenen en verzen.

 

Wie de weg volgt, over puin klimt

 

groeit met de berg bij elke stap.

 

Wie afdaalt van de kraterrand

 

zeult met gemis van binnenkant.

 

Kom waar wind stil ligt:

 

ik laat mijn stenen waaien.