De Gids. Jaargang 153

[p. 109]

Maarten Doorman
Twee gedichten

Op op op

Op op op, eer de zon inden dauw schijn.
Laet ons alle gedierte te gauw zijn.
P.C. Hooft

Door de gordijnen duwt het licht

de helft van je gezicht tevoorschijn en
maakt je in forse streken tot wat je bent:
half wit half zwart geblokt verknipt
een harlekijn, zo afgewend
mompelt je rug nog
de buigzame slaap terug van het gras.
Een ruk aan het gordijn
en een lichtgranaat van dag
doet je meer ledenpop zijn
dan je was, je was.

Mijn tong is dodelijk gezwollen.

De wekker stil gaan staan. Nu kan ik
eruit en schreeuwen, de spiegel stukslaan
en gillend het huis van onvoltooide tijd
uithollen. Ik kan
uit deze veelledigheid opstaan.

[p. 110]

La gare

De avond ruikt licht naar gist, dan naar jou.

Een lokomotief glijdt aan het station voorbij
zonder trein. Er is geen verband.
De hoogspanningsdraden tikken tegen de kou
van de mist. Vanwaar opeens jouw hand
als een dief door mijn haar - alsof
een vrouw niet gewoon kan zijn.

En bij elkaar

waren we de omgegooide stoelen
van een plotseling verlaten tafel
in ons slordig onverwacht
in een kamer liggen
waar dingen met omhaal niets meer bedoelen,
nooit iets meer leven zou.

De liniaal van het spoor ligt langs de nacht,

de herfst rook gister even naar jou.