De Gids. Jaargang 152

[p. 888]

Wouter Donath Tieges
Twee gedichten

Het actuele en het ongelooflijke

En struikelde

zonder slagen te maken behalve de vrije, terwijl
voor dag en dauw melkchloor me de adem kortte:

zo inenen en opgelucht, beentje gelicht door een
schots, een teen desnoods. Wat maal ik erom dat ik
even ben blijven zitten met de handen geheven

dat passanten uit hoofde van de legende een scheve blik
wierpen. Tijdelijk was ik mezelf voor ik opstond,
afklopte en het recept op de stoep schreef met kleurkrijt

en zweven kon, zwemmen en vliegen, gewond als ik was,
door die fatale laan met haar dubbele rijen linden,
de trottoirs ontworteld, met die funeste oranje lantaarns.

[p. 889]

Au pair

En prevelde

als geveltoerist: Voor later.
Maar naderhand? Gemakshalve
nooit echt hier of daar.

Schraapte herfst van de kasseien.
Het waaigat dwong tot duivelbier
en mosselen in soep van selder en ui.

Elders zijn: het wezen. Ik stoeide wat
met de aai van honger en sloeg
herinnering, boerend, af.

Vooruit dan maar, de kathedraal
staat in de steigers. Foto's verbranden.
Niet verkreukelen het gestolen menu.