De Gids. Jaargang 152

[p. 381]

Hans Faverey
Gorter aan zee

Alsof hij daar staat, daar
waar het strand het smalst is,
aan de voet van zijn duin -
een misschien al enigszins
tanige, eigenzinnige man: zoals
iemand die uitkijkt over zee,
maar die alleen is met zichzelf.

Lang voor Croesus over de Halys trok,
bespiedde hem echter, op haar buik
in het helmgras, half opgericht,
Alkinoös' tintelende dochter, en kan
het niet geloven wat zij ziet. Toch

traint hij, nu hij zelf zich daar voor
uittrok, alleen op zijn serve. Telkens
gooit hij een bal in de lucht en slaat
hem uit alle macht terug naar zee.
Sommige ballen halen het nog net
en vallen ook echt in zee; andere
redden het niet, komen terecht

op het strand; mochten zijn verscholen
in schuim. Juist op de leegste middag
van zijn leven keert een getaande man,
die opnieuw te vroeg zal sterven, terug
naar zijn branding; hij bukt zich,
verzamelt zo veel als hij kan van die
natgrijzige ballen, bergt ze op

[p. 382]

 

in dat zeegroen net. Dan loopt hij terug,

 

raapt zijn racket op en begint aan de klim,

 

met diezelfde loodzware zak vol stenen,

 

op tegen gretigst geduinte. Arrianus

 

is het, die beschrijft hoe Epictetus

 

 

 

leert over het weinige

 

daarover met ere men beschikt. Niettemin,

 

telkens zodra er nog iemand is die Scheria

 

niet is vergeten, en die sommige verzen blijft

 

herlezen van deze onbuigzame man, wordt juist

 

dit vergeefse, aan het helder strand der zee

 

bevochten, door geen poëzie meer uitgewist.