De Gids. Jaargang 152

[p. 383]

Stefan Hertmans
Gorters mijnengang

Een zwarte jas, een lap die, buiten
de vergadering, een schitterende nacht belooft
zoals hij hangt en wacht - want
‘anders is hij niet’.

Dat daar een donkerte kon waaien, wachtend
op lichamen, om zich te koppelen aan een
duister sleutelwoord, tot verdoving toe
herhaald: ‘o poëzie’

hoe daar het beeld van een edelsteen ontstond,
zwart en vloeibaar fonkelend in een gedroomd
en ‘diep zwart lijf’ - dat bleef me bij.

Al het overige was woordenwind, dan weer verstilling
boven nieuw gewonnen land. Alleen dat zwarte
buitensluiten van de toehoorder, terwijl

lichamen zweten binnen in doorrookte kamers -
dat afzijdige in de zoeker naar zijn evenbeeld;
en even zwart als hij - spiegeling op een lege gang.