De Gids. Jaargang 152

[p. 380]

Jan G. Elburg
Hoewel zo'n jongen naar een meigroen meisje niet mooi maar op zijn vingers fluit

Als Balder, achter helderziende
brilleglazen. Mijn sibbe: haast
een godenzoon die bijna grutter heet.

Ik kijk terug. Reikhalzend mens
met een lorgnet vol ogen
schreef wat geen mens kon schrijven
of zien. Zijn taal, de taal, zijn aller-

eerste natuur: die duinhaas voor dat hol,
hoe meisje mei een vlinder leest,
niet blij niet bang / voor 't rijm.

... Een later, vaker - morgen? - stervende
had andere zorgen:
tritons in oliedrab verwikkeld aangespoeld,

de reidans enkel schuim,
de liefste mei verkracht,
met runen in haar buik geklauwd.

En op de vogelweide
door het geweervuur heen een ver gerucht
‘ein niuwer sumer, ein niuwe zît’ vernomen
als ook in jouw hoofd met soldatenhaar.

Boom van een boom,
mijn teken in je bast. Ik schrijf je tegen,
om des te warmer in je schaduw
te staan leven.