De Gids. Jaargang 152

[p. 308]

Frans Budé
Nachtduur

Veroordeeld tot het zitten
zonder jaar en naam. Onbewogen
naast een lege boom, te verlegen

om te kijken. Passanten in een droom
te ver om mee te gaan, te reiken
naar het meisje, de vrouw

de knop van haar stok gedraaid
uit hout, droog en uitgespleten
in het duister van haar schoot

Waar licht haar handen vindt
sluit steenkoud de ochtend aan
De zwarte tanden van haar kam

bewegingloos en bang. Dit uur
van tijd dat vaststaat, opstaat
in een ooghoek, dagenlang

haar achterlaat tussen spiegels, bang
dat daar herkenning waart, scherpe

krassen, dageraad

[p. 309]

 

Niet het woord meer ingebed

 

in regels warme taal. Alleen

 

haar hand nog in een lucht

 

 

 

van oude, gulle zomers. Ingekrompen

 

dagen laten haar een landschap toe

 

als zij denkt dat het tijd is

 

 

 

haar hoofd de wolken krekels hoort

 

de stout gedroomde golven -

 

ingelijst en droog

 

 

 

Waar ben je als ik je zie -

 

je geheimen achter de wijdte van je

 

ziel, die net met water nog, buiten-

 

 

 

aards zich schrapte, zo lang zo nat

 

zich waste dat je wit en leeg verblijft

 

achter glazen ogen, in angst

 

 

 

daar weer verstijft. Zie je de bloemen

 

nog wel die stil en donker

 

zinken in de droge vaas, het zwarte

 

 

 

scheepje op het schilderij, zo langzaam

 

naderbij, als jij de nacht mee in -

 

 

 

aan klip en licht voorbij

[p. 310]

 

Je schoenen hoeven nu niet mee

 

Je gaat op glazen voeten, zwarte

 

gangen door langs deuren

 

 

 

die gesloten zijn. En buiten

 

buiten ben je al van steen

 

slaat mijn warme wasem aan

 

je dode voeten daar, je haren zo

 

dooreen. Verlaten valt nog avondlicht -

 

 

 

nu het winter is, zo ver vaneen

 

 

 

Marie, ver van wind en nacht-

 

geluiden streelt mijn hand

 

je huid nabij. Afstand

 

 

 

die niet kleiner maakt. Je mond

 

verschijnt, glimp van pijn. Ik blijf

 

voor lege ogen staan, deel met jou

 

 

 

je laatste lach. Geen zorg

 

dan afgenomen -

 

 

 

geen verder licht dan nacht