De Gids. Jaargang 152

[p. 304]

Leendert Witvliet
Vier gedichten

Middagbestek

Een middag dat de zon zo licht de kamer
maakte, even buiten komen, heggen snoeien.

Wat had dat net als toen een middag moeten zijn
waarop alles wat in boeken staat
tot leven komt, en tot vergeten, net als
wat vergeten is weer boven komt zoals het was.

[p. 305]

Gezien

Eens, ach wat eens, zes jaar geleden
zaten we in Bergen op een overvol terras,
we zaten daar maar en dachten aan verleden,
de Eeuwige Laan en de dichter,
en ineens liep er een tweeling voorbij
vrouwen van boven de vijftig
met eendere kleren aan
en iedereen keek en lachte.
Het waren verloren gezichten
maar ze leken zo hevig op elkaar.

[p. 306]

Poreuze stenen aan zee

Licht als lucht en negerzoenen leek de tijd.

Door jarenlange regen uitgesleten.

Zo brokkelen ze af,
poreus,
waar het om draait:
patronen van de ronde gaten
sporen van de regen in hun kurkdroge massa.

De kleur van wolken op een regendag,
voor de rest
is alles wat je van een steen verwacht
afwezig,
ze drijven in de zee,
het fijnste zuur.

[p. 307]

Twaalf uur, geringe spoed

Eenden gingen op een maandagmiddag
in een lange rij eender onder bomen over wegen.
Achter elkaar, één voor één, leek het
net alsof ze protesteerden, vrede wilden,
maakten de middag met de grijze wolken
even lichter dan hij was. Sirenes gilden.