De Gids. Jaargang 152

[p. 218]

Theodoor Weevers
Drie gedichten

Stormnacht

Zwart tegen laat licht staan getande toppen
hoog boven 't bergdal, nu de stormnacht valt.
De hemel bleekt, diepgroene weiden valen,
de rosse wanden doven duisterblauw.

Wolkflarden drijven aan - en hangen roerloos,
luid snuivend rukt en gromt en dreunt de wind,
bergen steken de kammen op, hun donkre
driftige kronkels golven van een woest
toomloos razend geweld, een blinde wil.

Ogen omhoog geheven staar ik 't aan:
Een duister woeden jaagt - het beeld is stil.

[p. 219]

Hell Ghyll

Ik sta hoog op de ranke brug
die licht hangt boven de enge kloof.
Oren van druisend water doof
staar ik geboeid en schuw omlaag.

Tussen ruige bergwanden vliet
als rillend glas de beek, die wild
slingerend om rotsblokken snelt,
dan omslaat, naar de diepte schiet

en neerstort in een steile val.
Duizelend staar ik, neer in 't nauw
stroomdiep, omhoog in 't hemelsblauw.
Twee sille stippen zweven zwart,
traag cirklend - raven? -; onder stort
dreunend de waterstraal naar 't dal.

[p. 220]

Beneden de stortbeek

Zie hoog boven, dáár:
twee smalle stromen - blank
hangen ze naast elkaar
los neerwaarts, slank.

Op bol-gewelfde steen
spreiden ze zich, hun ijl
waternet smelt ineen;

Nu stort de beek, één steil
stuivende val: -
één waterstraal.