De Gids. Jaargang 152

[p. 217]

Georgine Sanders
As

Wanneer ik vroeg het huis verlaat
wacht meestal één van hen op mij.
Het kleine wonder van de straat
kan weer gedeeld, en toch zijn zij

niet hier. Maar jaren na hun dood
waait nog de wind hun stof, hun as
om de aarde heen, als avondrood,
en voedt de wortels van het gras.

Een zekerheid die niet beklijft,
een wetenschap die niets bewijst:
een vinger die hun namen schrijft
en daartoe nauwelijks stof vereist.

Wit was de as van de vulkaan,
en zwart van het laaiend Rotterdam.
Grauw schijnt de as van wie gegaan
zijn, wreed of vredig, en verbrand.

Ik weet wat mijn geheugen mij
nog van hen laat, verminderd, scheef,
maar zo met mij vergroeid dat zij
bij tijden delen hoe ik leef.

Brooklyn

maart-oktober 1988