De Gids. Jaargang 152

[p. 133]

Raymond Sarucco
Palmen

I

Dit is een stad waar palmen,

koningspalmen, langs het asfalt

van de straten staan. Trottoirs

bestaan uit onbetegeld zand

dat droog is en verstuift en alles

behalve de palmen

bedekt met stof.

Een dunne laag fijn stof.

Ik dacht zo'n straat:

en daar staan palmen

met elkaar te praten

in de wind

in de passaat.

[p. 134]

II

De verstaanbaarheid van een palm.

Ik meende zo, dat moet toch doenlijk zijn;

daarom stopt prompt aan

de weg met de ruisende palmen

een turkooizen auto

en daar stap ik uit.

Zoals vroeger vertoef ik,

zit en transpireer

onder hoge pluimen, kruinen: palmen,

ben als destijds

de ganse dag onder mijn bruine tantes.

[p. 135]

III

Ik versta mij nu eerst met de palmen.
Dat mag eenvoudig lijken,

maar zie er eens tussen te komen.

Palmen, palmen, zij zijn

als mijn bruine tantes

wanneer zij mij prijzen

om mijn grote eetlust.

Weer nadert een bord vol hout

en ik val aan, moedig

op mijn klapstoel

terwijl de palmen

feestelijk wuiven, ja, dansen.

[p. 136]

IV

Bruine tantes, palmen die niet luisteren,

onbewogen staan wanneer het

stil is en de lucht zwaar tot

zeer zwaar bewolkt raakt.

Vogels piepen niet, de honden doen

alsof zij slapen, wij kinderen

wachten ongeduldig het vallen van

de eerste

druppels af,

'n doffe roffel op de zinken daken zwelt aan tot geraas

en als het asfalt dampt - dan

schuilen wij met onze bruine tantes
bij elkaar onder de palmen,

enkels in regenwater.

[p. 137]

V

Regen is een ramp voor bruine tantes:

regen gaat met wind gepaard,

voor mij een zegen, liefst namen zij de benen

maar waarheen?

als vastgeklonken zijn zij

op de plek waar verweekte voeten al wortel schieten; hun

met veel moeite platgestreken

haar, dat krimpt en kroest naar ware aard.

Dit is plusminus het ergste

dat een bruine tante

overkomen kan, een kapsel
als 'n palmboom schrompelt, O wordt

afrikaantje -

[p. 138]

VI

Wanneer 't droog is en de palmen

eindelijk luisteren, zijn mijn tantes weg.

Daar gaan zij, wiegend langs

houten gebouwen, door de straten

van de stad. Teilen fruit en zuurtjes

op hun kruin, hoofd vol beslommeringen.

Op het heetst van de dag dan koken

zij en zingen psalmen die ik

niet snap

ik tafel zwaar,

rust niet en slenter

langs het asfalt waar

zij liepen, luister naar

wat de psalmen lispelen, prevelen.