De Gids. Jaargang 151

[p. 765]

Jacobus Bos
De zee die zijn naam draagt

Op een klif die tevens klip is
leidt een woord dat ik nog
niet ken tot een schipbreuk.

Na dit voorval schudt de zee
de brokstukken van zich af
en valt een wilde stilte.

Gevangen in zijn eigen warmte
de bronzen schreeuw die over
de baai het water roostert.

*

Stenen boot. Boot van steen
in het gehandschoende water dat
wuift terwijl het stilstaat
terwijl het voorbijgaat.

Verstenende boot vol ooghoeken
die het verloop van de rivier

volgen. De snelle vlucht
van zwaluwen. De zanglust van
de leeuwerik. En al zijn stemmen
waarmee de zee voor zee speelt.

[p. 766]

 

*

 

 

 

De man met de strohoed op

 

de boot die zegt dat hij

 

alle vulkanen

 

 

 

van de wereld wil zien en die

 

de zee ziet en het eiland en

 

de vissers en hun schepen

 

die werkelijk langs

 

 

 

de rand van de aarde varen.

 

De legendarische hielenlichter

 

die overboord springt

 

 

 

van de boot die niet zinkt.

 

De zee die zijn naam draagt.

 

 

 

*

 

 

 

Weer een zonsondergang die van

 

een ontmoedigende schoonheid is.

 

 

 

Het licht dat weerkaatst op

 

het geharnaste water. De zee

 

 

 

en wat zich schuilhoudt onder

 

het zand onder de zee en dood

 

 

 

zich laat vinden op het strand

 

gebleekt door zonlicht en wind.

 

 

 

Doolhofeiland dat eeuwenlang al

 

die verhalen in leven hield.

[p. 767]

 

*

 

 

 

En evenmin zwommen dolfijnen

 

van hun vazen in zee om hem

 

te redden. Hij verdronk gewoon

 

zich nestelend in zijn legende.

 

 

 

Stenen boot waarin hij zit die

 

van hout is dat van steen is.

 

In het volle zonlicht op

 

 

 

de bodem van een stenen zee.

 

En zelf is hij ook van steen.

 

Riviervaarder. Zeevarende.

 

Door de golven verslonden.