De Gids. Jaargang 151

[p. 759]

Huub Beurskens
Zes gedichten

Het raam

Uren vloog je tegen de buitenlucht,
tot het tot je doordrong dat die
volledig ondoordringbaar was verglaasd.

Eerst was je verbaasd, toen viel je,
van besef geheel verdwaasd, op het raamkozijn:

‘Als licht zo zwaar, lucht zo onverzetbaar is,
kan ik maar één ding zijn, een dood.’ Je

vleugels zoemden op je rug het slotakkoord, je
proefde een rouwkamerlucht met elk pootje

verlamd omhoog. - Er was toch kaas in het vertrek,
en brood...? Had harder gebromd, ik had je verhoord!

Ik licht het venster op en blaas je voort,
en sluit weer gauw, het trekt.

[p. 760]

Het mes

Ik sneed me bij het snijden
van de bloemen met het mes. Ik

smeet het van woede. Niets

brengt zo tot inzicht als het eigen
bloeden, zolang het te stelpen is. Ik

heb het in het glas met water gezet -

in de lade vond ik nog en nog een mes.

Nu staan ze daar alle zes
om te gaan bloeien
uit hun heft.

‘Maar kijk dan,
ze zijn gebroken!’

En wat als ik de bloemen
in het water zet?

[p. 761]

De krant

De krant is een wade. Ze omhult
de vissen met onze dood: de dagen.

Zolang de vissen mijn naam niet
op hun schubben dragen kan ik ze

braden. Van de bladen echter
vouw ik alle dagen bootjes.

Eens kun je lezen dat ik
een oversteek moest wagen;

de krant zal nat zijn,
van de vissen -

en drijven
van de tranen?

[p. 762]

De percolator

Het is zaak herinnering te hebben.
Voldoende is het niet. Kon ik me zelf,

als koffie, zetten! Het bloed of weet ik
welke lichaamssappen zo verhit dat
ze overstijgend door de beelden trekken
en ik zo ervan doortrokken niet meer
dorst daar ik me zelf de lafenis ben.

Maar misschien trekken de beelden
wel door mijn lichaam, dat onderwijl verviel,
en namen niets dan het aroma, mijn Brasil.

[p. 763]

Het glas

Laten we paard en man noemen: Equus
Karkas en Hans Mors op de kar met de kra-
kende as. Je ziet ze in geen velden of wegen,

zeg je me, strelend. Ik hoor ze wringen
aan de rand van mijn glas, op het kastje,
's nachts. Wie brengt het aan mijn lippen?

Ben jij er nog, straks? Of een zuster? Een arts?

- Niets genas me. Eenzaam op de tast
vond ik niet het waterglas maar een kist. - Je

maait het er in je orgasme af.

[p. 764]

De as

De kamer is van zand. Niet alleen
de kamervloer. Niet alleen een
kamerwand. De kamer is van zand.

Droog viel de schaal. De rots
erin een handgeschreven brand.

Naar niets raad ik meer. Niets
raadt me meer aan of af van zand
te blijven liggen of van zand
door het strand te gaan.

En de zee? De zee is de verkoolde
traan in het binnenland. Het binnenland
is de kamer. En de kamer is van zand.